APPEAL TO THE PRELATES TO ASSIST IN THE PEACE PROCESS

09-02-2007

(Copy of the Appeal Handed Over to the Most Ven. Asgiriya Mahanayake Thero the Most Ven. Malwatta Mahanayake Thero the Most Rev. Bishops and Prelates of the other Faiths.)

APPEAL TO THE PRELATES TO ASSIST IN THE PEACE PROCESS

His Excellency Mahinda Rajapaksa, President of Sri Lanka, in his Independence day message to the Nation had said, “ All of us who celebrate this 59th anniversary of Independence should remember that in the great struggle for freedom all our communities Sinhalese, Tamils, Muslims and all others, were committed as one to the cause of freedom. Therefore Freedom was won not for any one community but for all which includes the Sinhalese, Tamils, Muslims, Burghers, Malays and all others who comprise the Sri Lankan Nation”. Our President quoted from the speech made by the first Prime Minister the late Rt. Hon. D.S.Senanayake on that historic occasion in 1948 as, “Independence was obtained to reduce suffering and increase happiness among people without any discrimination on grounds of race political affiliation, religion or any such difference”. This quote could be construed as His Excellency’s admission of failure on the part of the successive Governments, to adhere to this noble principle, that had brought ruin to the country and misery to its people.

The Minorities of our country as well as those of the majority community applaud his call for the unity of all forces irrespective of any differences and also endorse his views that we can rise up as a country and nation, when we are united. No unity can be achieved with un-contended ethnic groups in the country. So to achieve unity we all must rise above all our petty differences and rouse our patriotic feeling that lies deeply buried in the hearts of many of us, with selfishness raising its ugly head.

The President wants all the Patriots who want the country’s problems solved, to rally round him. I am sure that the ethnic problem would have been foremost in his mind. Every one knows that the ethnic problem is the biggest hurdle to the progress of the nation, which once cleared the progress would be ten fold and with the resources available in the country, properly utilised the progress would be much more than one’s imagination. To my understanding, based on my experience, a true patriot is one who loves his country and its people and certainly not one who loves his country and his people. That is not patriotism and such people will not help to solve the country’s problems. I love my country and its people and do not see any difference between people of two different communities or religions. I do not have a single enemy in any one of the ethnic or religious groups except perhaps those who support terrorism directly or indirectly.

The first Sinhalese I ever met, as far as I can recollect, was the “ Baker Mama” for whom I used to wait every evening clinging on to my mother’s ‘saree potas’. Four O’ clock on the dot he was there at our door-step during his daily rounds around our village, with varieties of cakes and buns most of which, we do not now see in the show cases of bakeries. The next was a midwife, very much liked and respected by the village-folk. In the good old days each village or a group of small villages had a midwife most of whom were Sinhalese. With the limited medical facilities available then, the Sinhala Midwife was our gynaecologist and it was under her care and attention most children in our village were safely delivered. She lived among us like one of us and very much respected by all. My play-mates were her brother and the son of a Muslim trader who lived among us peacefully.

My father a teacher and a contemporary of the late Hon. Dr. W.Dahanayake, when accepted the Principal’s post in a village school made it a precondition to admit children of minority Tamils not given admission till then. He also had a graduate Buddhist Priest to teach Sinhala to Tamil students. School with 100% Tamil students had Teachers to teach Sinhala till 1956 when the Sinhala only bill was passed.

This type of experience, very many during my childhood, helped me to grow without any malice towards any one who did not belong to my community or religion. Irrespective of which ever ethnic group we belonged to, we lived like brothers and liked each others. That is exactly so with the Sinhalese, Muslims and others too in their respective areas. This will surprise the present day Sinhalese youths from the South and will be shocking to the Tamil youths living in areas under the control of the LTTE where they have no contact with the outside world. They had not seen a Sinhalese person in their life-time. Most of them have heard of a train, but not seen one. They are brainwashed to such an extent, that in their thinking the Sinhalese are treating them cruelly and that Prabakaran is their saviour.

I am one who had the rare opportunity of living among the Sinhalese, Tamils, Muslims and Malays and also studying together with Sinhalese, Tamil, Muslim and Malay students. I had the privilege of being taught by Sinhalese, Tamil, Muslim and Malay teachers and had taught Sinhalese, Tamil, Muslim and Malay students. Hence the love and respect I have for one community is in no way less or more than what I have for another community. It is a poem that I learnt, when I was in school authored by Sir Walter Scott if I remember correct, titled, THE LAY OF THE LAST MINSTREL, that inspired me to love my country so much and to prepare myself for any sacrifice for the sake of my country and its people. The author of the poem is asking, “Breaths there the men with soul so dead who never to himself hath said, this is my own my native land”. At that tender age I saw all citizens of Sri Lanka known as Ceylon then, as children of mother Lanka irrespective of their ethnicity, caste or creed. It is this attitude towards humanity that urged me, inspite of the grave risk I faced, to take a pledge to redeem my country and to help to bring it back to its old glory. The blood shedding must stop in Sri Lanka, the fear and tension in the people must cease and there should be absolute peace in our country. The Sinhalese, the Tamils, the Muslims and people of all the other minority groups should once again live in peace and harmony, as equals enjoying all rights and privileges and with mutual love and respect for each other. We can’t bring all the people together by threat or by force. It is only by showing love and compassion that we can win our people. This is what all our religions also preach. All of us who believe in re-birth should concede that it is only by accident I am a Tamil and that I can be a Sinhalese or a Muslim in my next birth. Hence we can’t discriminate against one another.

Because of a meaningless war, over 70-80 thousand valuable lives had been lost. More than 20 thousand Tamils and another 20 thousand Sinhalese and Muslims had been widowed due to this war that had achieved nothing but only brought deaths and destruction. Apart from this many thousands have been orphaned, be-numbed, lost their limbs and eyesight. Billions and billions worth of property both public and private had been destroyed. Above all, people of all communities cannot walk on the streets, travel by bus or train without fear and with the assurance of safe return after a day’s work. This situation is prevailing for almost quarter of a century, with people still expressing fear of division of the country without realising that there is no need for such fears in a just society where people lead a contended life. No one in whose family war had brought destruction or loss of life or limb, will dare to talk about continuing the war. Those who want war must visit the families in which some one died or widowed or orphaned or lost a limb or eyesight or have become be-numbed due to the war directly or indirectly, to feel for themselves the cruel effects of war. I lost six members of my family and we have three widows and a few orphans. Some say that I have taken a courageous stand. It is not my courage that made me to take a firm stand against terrorism, but it is the sense of duty that I owe to my country as one of its citizen.

The whole country is tired of war and is now yearning for Peace which we all know can be achieved, only in a contended society. Hence the need arises for the Government to come out with a reasonable proposal acceptable to the International Community which is watching the developments in the country with great concern. The countries that had banned the LTTE expect the Government to act reciprocally for them to move further in the matter. The fact that the LTTE celebrated their heroes day in a grand scale in some E.U. countries clearly shows that the very same countries that banned them are now loosening their grip on the LTTE. The International Community is expecting a Federal Solution within a United Sri Lanka, as envisaged in the Oslo and Tokyo agreements.

During the last two to three years I had met and discussed our problem with very many including Religious Dignitaries, Leaders of Political Parties, Leading Personalities, various groups of Sri Lankans in Europe and Canada, most of whom are agreeable to an Indian Model as an Alternative to a Federal Solution since some do not like a solution under both Federal and unitary concepts. The LTTE has its own agenda and will never compromise on their demand for a separate state. The Government can strengthen its position and simultaneously weaken the LTTE also, only by offering a solution accepted as reasonable by the International Community, so that they can recommend the same to the minorities with pressure to the LTTE also to accept it. If the LTTE still refuses to accept such a solution the International Community need not be told as to what their other options could be.

The practice of getting the advice of the Prelates existed in all countries during the Monarchial rule in the good old days. It had been the practice in our country too to get the advice of the Maha Sangha. His Excellency the President knows my views in this matter. The mere mention of my name by him in his Independence day speech makes me feel that His Excellency is prepared to consider my proposal too to find a final solution to our ethnic problem. It also gives me encouragement to continue my mission of finding early peace. What happened to the poor Brahmin Priest who garlanded His Excellency at Vaharai should not happen again to another person. Every one in this country should ask himself or herself whether the future of the Tamils should be handed over to a group of unreasonable, arrogant and ruthless persons.

I therefore seek the assistance of not only the Maha Sangha but also of the prelates of all the other religions in our country, to prevail on His Excellency Mahinda Rajapakse to come out with a proposal based on the “Mahinda Chinthanaya” which is in reality based on Natural Justice that no one can find any excuse to reject. I hope his proposal for a lasting solution will bring back peace to our suffering masses after a period of half a century.

Thanking you,

Your Sincerely,


V.Anandasangaree,
President – TULF.

இனப்பிரச்சனைக்கு வணக்கத்திற்குரிய பீடாதிபதிகளின் ஆதரவு கோரல்

09.02.2007
பல்வேறு மதத் தலைவர்களுக்கு அனுப்பப்பட்ட கடிதத்தின் தமிழாக்கம்.

இனப்பிரச்சனைக்கு வணக்கத்திற்குரிய பீடாதிபதிகளின் ஆதரவு கோரல்

59வது சுதந்திர தின விழாவைக் கொண்டாடும் நாமெல்லோரும் சுதந்திரப் போராட்டத்தில் கலந்து கொண்டு ஒருமித்துப் போராடிய சிங்கள, தமிழ், இஸ்லாமிய மற்றும் இனத்தவர்கள் என மாண்புமிகு ஜனாதிபதி அவர்கள் தனது சுதந்திர தினச்செய்தியில் குறிப்பிட்டிருந்தார். ஆகவே குறிப்பிட்ட ஒரு இனத்தவருக்கன்றி சிங்கள, தமிழ், இஸ்லாமிய, பறங்கிய, மலே உள்ளடக்கிய இலங்கையர்கள் அனைவருக்கும் இந்தப் பெருமை சேரும். 1948ஆம் ஆண்டு முதற் பிரதம அமைச்சராகிய அதி கௌரவத்திற்குரிய டி. எஸ். சேனநாயக்க அவர்கள் “சுதந்திரம் பெற்றது மக்கள் மத்தியில் இன மத அரசியல் வேறுபாடின்றி அவர்களுடைய துன்பங்களைக் குறைத்து மகிழ்ச்சியைப் பெருக்கவே” என ஜனாதிபதி அவர்கள் தமது செய்தியில் குறிப்பிட்டிருந்தார். இக்கூற்று 50 ஆண்டுகாலமாக மாறிமாறி ஆட்சி செய்த அரசுகள் இந்த அற்புதமான கொள்கையைப் பொருட்படுத்தாமல் செயற்பட்டதனால் நாடு சீரழிந்து மக்களுக்கு துன்பத்தைக் கொடுத்தது என ஒத்துக்கொள்கிறார் எனலாம்.

ஜனாதிபதி அவர்கள் அனைவரையும் ஒன்றுபடுமாறு விடுத்த வேண்டுகோளை இந்நாட்டின் சிறுபான்மை மற்றும் பெரும்பான்மை என்ற பேதமின்றி அனைவரும் வரவேற்று ஏற்றுக்கொண்டு, நாம் ஒன்றுபட்டிருப்பின் எமது நாட்டை மிக்க உச்ச நிலைக்கு உயர்த்த முடியும் என்ற கூற்றையும் ஆமோதிக்கின்றனர். நாட்டின் ஒருபகுதியினர் அதிருப்தியுடன் வாழும்போது ஒற்றுமையை ஏற்படுத்துவது கடினமாகும். ஆகவே அனைவரையும் ஒற்றுமைப்படுத்தின் நாமனைவரும் நமக்குள் உள்ள சில வேறுபாடுகளை மறந்து – எம்முள்ளத்தின் அடியில் தூங்கக்கொண்டிருக்கும் தேசப்பற்றைத் தட்டி எழுப்பி சுயநலம் தலைதூக்காது தவிர்ப்பது நல்லதாகும்.

நாட்டுப்பிரச்சனைகளைத் தீர்ப்பதற்கு தேசப்பற்றாளர்கள் அனைவரையும் தன்னுடன் சேருமாறு ஜனாதிபதி அழைப்பு விட்டவேளையில் இனப்பிரச்சனையே அவருக்கு முக்கியமானதாக தோன்றியிருக்கவேண்டும். இனப்பிரச்சனை நாட்டின் முன்னேற்றத்திற்கு பெரும் இடையூறாக இருப்பதை நாமனைவரும் அறிவோம். ஆனால் இத்தடை நீக்கப்பட்டால் எமது முன்னேற்றம் பத்துமடங்காகப் பெருகுவது மட்டுமன்றி, எமது வளங்கள் சரியாக உபயோகப்படுத்தப்படின் கற்பனைக்கெட்டாத அளவுக்கு எமது நாடு முன்னேறமுடியும். அனுபவரீதியாக நான் விளங்கிக்கொண்ட உண்மை எவர் தன்நாட்டையும் அந்நாட்டு மக்களையும் நேசிக்கின்றாரோ அவர்மட்டும்தான் தேசப்பற்றாளர் அல்லாது தன்நாட்டையும் தன் இனத்தவரையும் நேசிப்பவர் தேசப்பற்றாளர் இல்லை. இது தேசப்பற்றுமல்ல. பிரச்சனைகளைத் தீர்க்கவும் இத்தகையோரால் முடியாது. நான் என் நாட்டையும், அதன் மக்களையும் மிகவும் நேசிக்கிறேன். வேறு இனத்தவர்கள் மதத்தவர்கள் மீது எதுவித வேறுபாடும் காணவில்லை. எனது நாட்டில் வாழும் பல்வேறு இன மத மக்களில் எனக்கு ஒரு விரோதியும் இல்லை. ஒரு சமயம் பயங்கரவாதத்தை ஆதரிக்கின்றவர்கள் நேரடியாகவோ மறைமுகமாகவோ என்மீது விரோதம் கொண்டிருக்கலாம்.

எனது ஞாபகத்திற்கு எட்டிய வகையில் எனது தாயாரின் சீலைத் தலைப்பில் பிடித்துக்கொண்டு தினமும் காத்திருந்த “பேக்கர் மாமா”தான் (Baker Mama) நான் முதல்முதல் சந்தித்த சிங்களவர் ஆவார். தினமும் கிராமத்தைச் சுற்றிவரும் அவர் தன்னால் தயாரிக்கப்பட்ட பல்வேறு தின்பண்டங்களுடன் சரியாக மாலை 4 மணிக்கு எனது வீட்டுவாசலில் வந்து நிற்பார். அவர் தயாரித்து விநியோகித்த பதார்த்தங்கள் இன்றைய பேக்கரிகளில் நான் காண்பதில்லை. அடுத்து நான் சந்தித்த சிங்களவர் எமது கிராம மக்கள் அன்போடும் மரியாதையோடும் மதித்த மருத்துவமாது ஆவார். அந்த நாட்களில் ஒரு கிராமத்திற்கு அல்லது ஒருசில கிராமங்களுக்கு ஒரு மருத்துவமாது நியமிக்கப்படுவது வழக்கம். அப்பதவியை அநேகமாக சிங்களப்பெண்களே வகித்துவந்தனர். அதிகளவு மருத்துவ வசதிகளற்றகாலத்தில் இம்மருத்துவ மாதுக்களே பிள்ளைப்பேற்று மருத்துவ நிபுணர்களாக செயற்பட்டதோடு, அந்தக் கிராமத்தில் பிறக்கின்ற பிள்ளைகள் அனைவரும் இவர்களது மேற்பார்வையிலும், கவனிப்பிலும் பிரசவிக்கப்பட்டவரே. எங்களில் ஒருவராக எங்களுடன் வாழ்ந்த அவர் மக்களால் பெரிதும் போற்றப்பட்டவர். அவரது ஒரு தம்பியாரும் அங்குவாழ்ந்த ஒரு இஸ்லாமிய வியாபாரியின் மகனும் எனது விளையாட்டுத் தோழர்கள்.

கௌரவ கலாநிதி. டபிள்யூ. தகநாயக்க அவர்களுடன் ஏக காலத்தில் ஆசிரியப் பயிற்சிபெற்ற எனது தந்தையார் ஒரு கிராமப் பாடசாலைக்கு அதிபராக நியமிக்கப்பட்டபோது, அதுவரைகாலமும் சிறுபான்மைத் தமிழருக்கு கல்விகற்க மறுக்கப்பட்ட அனுமதியை வாபஸ்பெறச் செய்தார். தனது கல்லூரியில் தமிழ் மாணவர்களுக்கு சிங்கள மொழி போதிக்க ஒரு பட்டதாரி பௌத்த குருவை ஆசிரியராக நியமித்திருந்தார். தனிச்சிங்களச் சட்டம் 1956ல் அமுலாக்கப்படும்வரை 100மூ தமிழ்மாணவர்கள் கல்விகற்ற பாடசாலைகளில் சிங்களம் போதிக்கப்பட்டு வந்தது.

சிறுவனாக இருந்தபோது இத்தகைய அனுபவங்கள் எனது இனம் மதம் என்ற வேறுபாடின்றி எவர்மீதும் எதுவித வெறுப்புணர்வின்றி வளர உதவியது. எதுவித இனபேதமின்றி நாமனைவரும் சகோதரர்கள் போல வளர்ந்தோம். இதேபோன்றுதான் தம்தம் பகுதிகளில் சிங்களவர்களும், இஸ்லாமியர்களும், ஏனைய இனத்தவர்களும் வாழ்ந்தனர். எனது இக்கூற்று தெற்கே வாழும் சிங்கள இளைஞர்களுக்கு ஆச்சரியத்தையும், வெளியுலகத் தொடர்பற்ற விடுதலைப் புலிகளின் கட்டுப்பாட்டுப் பிரதேசத்தில் வாழும் தமிழ் இளைஞர்களுக்கு அதிர்ச்சியையும் கொடுக்கும். அவர்களின் வாழ்நாளில் ஒரு சிங்களவரைத்தன்னும் சந்தித்திருக்கமாட்டார்கள். அனேகர் புகையிரதத்தைப்பற்றி கேள்விப்பட்டிருப்பினும், ஒரு புகையிரதத்தைத்தானும் பார்த்திருக்கமாட்டார்கள். சிங்களவர் தம்மைக் கொடுமைப் படுத்துவதாகவும், பிரபாகரன்தான் தமது ரட்சகர் என்றும் சிந்திக்கும் அளவுக்கு அவர்கள் மூளைச்சலவை செய்யப்பட்டுள்ளனர்.

சிங்களவர், தமிழர், இஸ்லாமியர், மலேயர் வேறும் சில இனத்தவர்கள் மத்தியில் வாழும் ஒரு அரிய வாய்ப்பைப் பெற்றிருந்ததோடு சிங்கள, தமிழ், இஸ்லாம், மலே மாணவர்களுடன் இருந்து கல்விகற்றிருக்கின்றேன். சிங்கள, தமிழ், இஸ்லாம், மலே ஆசிரியர்களிடம் கல்விகற்கும் வாய்ப்பைப் பெற்றிருந்த நான், சிங்கள, தமிழ், இஸ்லாம், மலே மாணவர்களுக்கு கல்வி போதித்திருக்கின்றேன். ஆகவே நான் ஒரு இனத்தில் வைத்திருக்கும் அன்பும், மதிப்பும், இன்னொரு இனத்தில் வைத்திருக்கும் அன்புக்கும், மதிப்பிற்கும் எதுவிதத்திலும் கூடியதோ அன்றி குறைந்ததோ கிடையாது. நான் சிறுவனாக இருந்தபொழுது மனப்பாடம் செய்த சேர். வோல்டர் ஸ்கொற் என்பவரால் இயற்றப்பட்ட ‘ஒரு நாடோடிக் கவிஞனின் கடைசிக் கவிதை’ என்ற நாட்டுப்பாடலே, என்னை - எனது நாட்டை நேசிக்கத் தூண்டியது. நாட்டுக்காகவும், அதன் மக்களுக்காகவும், எத்தகைய தியாகத்தையும் செய்ய தயார் படுத்தியது. அக்கவிஞர் தனது கவிதையில் “இது என்னுடைய சொந்த நாடு என்று – தன் உள்ளேதன்னும் ஒரு தடவையேனும் கூறாத இதயமற்ற ஒருவன் உயிருடன் இருக்கின்றானா?” என்று கேள்வி தொடுக்கிறார். அச்சிறுவயதில், முன்பு இலங்கை என அழைக்கப்பட்ட இன்றைய ஸ்ரீ லங்காவில் பிரஜைகள் அனைவரையும் இன மத பேதமற்று - இலங்கைத் தாயின் பிள்ளைகளாகவே நான் கருதிக் கணித்துவந்துள்ளேன். மனிதாபிமானத்தின் மீது நான் கொண்ட அபிப்பிராயமே எனக்கு எத்தகைய ஆபத்து எதிர்நோக்கிய வேளையிலும், எனது நாட்டை பழைய பிரபல்யமான நிலமைக்கு மீட்டெடுக்க உறுதிபூணவைத்தது. இலங்கையில் இரத்தம், சிந்துவது நிறுத்தப்பட்டு மக்கள் மத்தியிலுள்ள பயமும் பீதியும் விலக்கப்பட்டு, நாட்டிலே பூரண சமாதானம் நிலவவேண்டும். சிங்கள, தமிழ், இஸ்லாம், மலே மற்றும் ஏனைய சமூகத்தவர்கள் மீண்டும் ஒரு தடவை சமாதானமாகவும், அமைதியாகவும், சகல உரிமைகளும், சலுகைகளும், சமமாக அனுபவித்து ஒருவரை ஒருவர் மதித்தும், நேசித்தும் வாழ வேண்டும். நாம் மிரட்டியோ அன்றி பலாத்காரத்தின்மூலமோ சகல மக்களையும் ஒன்றுபடவைக்க முடியாது. அன்பையும், பரிவையும் காட்டுவதன்மூலமே மக்களை வென்றெடுக்கமுடியும். இதுவே எமது சகல சமயங்களும் போதிக்கின்றன. மறுபிறப்பில் நம்பிக்கைகொண்ட நாம், இப்பிறப்பில் தமிழனாகப் பிறந்த நான், மறுபிறப்பில் ஒரு சிங்களவராக அல்லது இஸ்லாமியராக பிறக்கக்கூடும் என்பதை ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும். எனவே ஒருவருக்கொருவர் நாம் பாகுபாடு காட்ட முடியாது.

அர்த்தமற்ற ஒரு போரினால் 70 அல்லது 80 ஆயிரம் பெறுமதிமிக்க உயிர்கள் பறிபோயின. மரணத்தையும், அழிவையும் தவிர வேறு எதையும் அடையாத ஒரு யுத்தத்தால் 20 ஆயிரத்துக்கும் மேற்பட்ட தமிழர்கள், 20 ஆயிரத்திற்கும் மேற்பட்ட சிங்களவர்கள், இஸ்லாமியர்கள் விதவையாக்கப்பட்டுள்ளனர். இதைத்தவிர பல்லாயிரக்கணக்கானவர்கள் அநாதைகளாக, மனநோயாளர்களாக, அங்கவீனர்களாக, பார்வையிழந்தவர்களாக ஆக்கப்பட்டுள்ளனர். பற்பலகோடி பெறுமதியான அரச தனியார் சொத்துக்கள் அழிக்கப்பட்டுள்ளன. எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக சகல இன மக்களில் ஒருவர்தானும், வீதியில் பயமின்றி நடக்கவோ, பஸ்ஸிலோ, இரயிலிலோ பிரயாணம் செய்யவோ, வேலை முடிந்து மீண்டும் வீட்டுக்கு திரும்பும் உத்தரவாதமோ இன்றி வாழ்கிறார்கள். இந்த நிலை கடந்த கால் நூற்றாண்டு காலம் நிலவிய போதும், திருப்தியுடன் மக்கள் வாழும் சமுதாயத்தில் பிரிவினைக்கு இடமில்லாத போதிலும், சிலர் நாடு பிரிந்து விடுமோ என்ற எண்ணத்தில் வாழ்கிறார்கள். தனது குடும்பத்தில் உயிரழிவோ, உடமையழிவோ அல்லது வேறு ஏதேனும் இழப்போ ஏற்பட்டிருப்பின் அத்தகைய ஒருவர் யுத்தம் தொடரவேண்டும் என்று கூறமாட்டார். யுத்தம் வேண்டி நிற்பவர்கள் இப்போரின் கொடூரத்தை அல்லது தாக்கத்தை உணரவேண்டுமாயின் - ஒருவரையிழந்த, விதவையாக்கப்பட்ட, அநாதையாக்கப்பட்ட, அங்கவீனராக்கப்பட்ட கண்பார்வையற்ற அல்லது மனநோயாளியாக்கப்பட்ட உள்ள ஒருவரது குடும்பத்தைச் சென்று பார்வையிடவேண்டும். எனது குடும்பத்தில் 6 பேரை நான் இழந்ததோடு 3 விதவைகளும், சில அநாதைகளும் உருவாக்கப்பட்டிருக்கின்றனர். சிலர் நான் தைரியசாலி எனப் புழுகுகின்றனர். பயங்கரவாதத்திற்கு எதிரான நிலைப்பாட்டை நான் எடுப்பதற்கு எனது மனத்தைரியமல்ல, எனது நாட்டுக்கு ஒரு பிரஜை செய்ய வேண்டிய முக்கிய கடமையையே நான் செய்கிறேன்.

நாடு முழுக்க யுத்தத்தால் களைப்படைந்து, சமாதானத்திற்காக ஏங்குகிறது. ஆனால் திருப்தி கொண்ட ஒரு சமுதாயம் உருவாக்கப்படும்வரை சமாதானத்தை நாம் அடைய முடியாது என்பதை அனைவரும் உணரவேண்டும். ஆகவே சர்வதேச சமூகம் நாட்டில் நடப்பவற்றை மிகவும் அவதானமாக கவனித்துக்கொண்டிருக்கின்றவேளையில் - எல்லாருக்கும் ஏற்புடையதாகிய ஒரு நியாயமான தீர்வை முன்வைக்க வேண்டிய அவசியம் அரசுக்கு ஏற்பட்டுள்ளது. விடுதலைப் புலிகளைத் தடைசெய்த நாடுகள் மேற்கொண்டு நடவடிக்கை எடுப்பதற்கு, இலங்கை அரசு சில நடவடிக்கைகளை எடுக்க வேண்டும் என எதிர்பார்க்கின்றன. மாவீரர் தினத்தை விடுதலைப் புலிகள் ஐரோப்பிய நாடுகள் சிலவற்றில் விமரிசையாகக் கொண்டாட அனுமதித்த – விடுதலைப்புலிகளைத் தடைசெய்த சில நாடுகள், அவர்கள் மீது விதித்த கட்டுப்பாடுகளைத் தற்போது தளர்த்துவதுபோலத் தெரிகிறது. ஒஸ்லோ மற்றும் டோக்கியோ உடன்படிக்கைகள் மூலம் ஒப்புக்கொண்டபடி ஐக்கிய இலங்கைக்குள் ஒரு சமஷ்டி முறையிலான தீர்வை சர்வதேச சமூகம் எதிர்பார்க்கிறது.

கடந்த 2, 3 வருடங்கள் எமது பிரச்சனை சம்பந்தமாக பல்வேறு சமயத் தலைவர்கள், அரசியல் கட்சித் தலைவர்கள், சில பிரதானிகள், ஐரோப்பா கனடா போன்ற நாடுகளில் இயங்கும் பல்வேறு இலங்கை அமைப்புக்கள் இந்திய முறையிலான அரசியலமைப்பை சமஷ்டி அமைப்புக்கு மாற்றாக ஏற்கத் தயாராக உள்ளனர். சமஷ்டி முறையையும், ஒற்றையாட்சி முறையையும் சிலர் விரும்பவில்லை. விடுதலைப் புலிகள் தனிநாட்டைத் தவிர வேறு எந்தத் தீர்வையும் விரும்ப மாட்டார்கள். சர்வதேச சமூகம் ஏற்று சிறுபான்மை மக்களுக்கு சிபார்சு செய்யக்கூடிய, விடுதலைப் புலிகளுக்கு அழுத்தம் கொடுக்கக்கூடிய ஒரு நியாயமான தீர்வை முன்வைக்கும் பட்சத்தில் அது அரசுடைய நிலைப்பாட்டைப் பலப்படுத்துவதோடு, விடுதலைப் புலிகளைப் பலவீனமடையச் செய்யும். அத்தகைய ஒரு தீர்வையும் விடுதலைப் புலிகள் நிராகரிக்கும் பட்சத்தில் சர்வதேச சமூகம் என்ன மாற்று நடவடிக்கை எடுக்கவேண்டும் என்று நாம் கூறவேண்டிய அவசியமில்லை.

பண்டைக்காலத்தில் மன்னராட்சி நிலவிய சகல நாடுகளிலும், சமயப் பெரியார்களிடம் ஆலோசனைபெற்று ஆட்சி நடத்தும் வழமை இருந்துவந்துள்ளது. நம் நாட்டிலும் மகா சங்கத்தினருடைய வழிநடத்தல் இருந்திருக்கிறது. இந்த விடயத்தில் எனது நிலைப்பாடு என்ன என்பதை ஜனாதிபதி அறிந்துள்ளார். ஜனாதிபதி அவர்கள் தனது சுதந்திரதின விழா உரையின்போது எனது பெயரைக் குறிப்பிட்டமை இனப்பிரச்சனையின் இறுதித் தீர்வுக்கு – எனது தீர்வையும் பரிசீலிக்கத் தயாராக இருப்பதை எடுத்துக் காட்டுகிறது. அவரது பேச்சு சமாதானத்தை அடையும் பணியில் நான் கொண்டுள்ள ஈடுபாட்டுக்கு உற்சாகத்தைத் தருகிறது. வாகரையில் ஜனாதிபதிக்கு மாலையணிவித்து கௌரவித்த ஒரு ஆலயத்தின் பிரதம குருவுக்கு நடந்ததுபோல இன்னொருவருக்கு இனிமேல் நடக்கக் கூடாது. இந்நாட்டிலுள்ள ஆண் பெண் அனைவரும் தம்மைத்தாமே கேட்க வேண்டிய கேள்வி என்னவெனில் - தமிழருடைய எதிர்காலம் நியாயமற்ற, கர்வம் கொண்ட, கொடூரமான ஒரு சிறுகுழுவினரின் கையில் ஒப்படைக்கப்பட வேண்டுமா?

ஆகவே மகாசங்கத்தினரை மட்டுமல்ல நாட்டிலுள்ள பல்வேறு மதத் தலைவர்களையும் மிகவும் பணிவாக நான் வேண்டுவது “மனு நீதி அடிப்படையில் உருவாகியதுதான் மகிந்த சிந்தனை. அதனடிப்படையில் ஒரு பொருத்தமான தீர்வை ஜனாதிபதி அவர்கள் முன்வைக்க ஆலோசனை வழங்க வேண்டும். அவருடைய தீர்வு 50 ஆண்டுகாலமாக துன்பப்படும் மக்களுக்கு மீண்டும் அமைதியைக் கொடுக்கக்கூடிய ஒரு நிரந்தரத் தீர்வாக அமைய வேண்டும் என எதிர்பார்க்கின்றேன்.

நன்றி.

என்றும் உண்மையுள்ள,

வீ. ஆனந்தசங்கரி

தலைவர் - தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணி

ANANDASANGAREE VISIT TO BATTICALOA AND VAHARAI

23-08-2007
His Excellency Mahinda Rajapaksa,
President of Sri Lanka.

Your Excellency,

VISIT TO BATTICALOA AND VAHARAI

We wish to thank you for the arrangement you made to enable us to visit Batticaloa and Vaharai and to know of the ground situation in those areas. Arrangements had been made for us to meet the representatives of various organisations. Among others we met representatives of farmers organisations, fisheries organisations, Heads of Schools, N.G.Os, INGOs, Heads of various Government Departments, Grama Niladaries, Social Workers, Religious Leaders etc. at the Batticaloa Kachcheri, Vaharai Divisional Secretary’s Office and Vaharai Mahavidyalaya. We should make a special mention of the co-operation given to us by the Police, Army and the S.T.F. All of them maintain very good relationship with the civilian population and are very helpful to the civilians. We were free to talk to the civilians and the civilians could very freely talk to us about the problems they face.

We have identified the following matters that need your prompt action:-
1. DISPLACED PERSONS OF MUTHUR-EAST, SAMPUR AND ECHALAMPATTAI.
a. They want to be resettled in their respective homes. They will not object to army declaring a specified area as HSZ and occupying that area outside their residential area.
b. These people now living in various camps in Batticaloa want to be shifted to a place close to their home until their area is cleared for re-settlement.

2. HOUSES.
Action should be taken to re-build and repair houses damaged during the confrontation with the LTTE. Even houses damaged due to Tsunami are either damaged again or not constructed.

3. AGRICULTURE.
a. Agricultural activities cannot be restarted until the infrastructure is attended to.
b. The farmers need agricultural implement, seed paddy manure etc. to recommence from scrap.
c. Renovation of Tanks in these areas that had not been maintained properly for a period of time should be renovated. Estimates seem to have been prepared but funds have not been released yet. The agricultural department may be instructed accordingly. An officer may be assigned to co-ordinate all works
d. Basic subsistence may be given for a specified period for the farmers who depend entirely on farming.

4. FISHERIES.
Some even complained that they didn’t get any implements to commence fishing. Housing also is a problem that they are facing. We suggest that a special officer is assigned to look-after their interest for a specified period. Basic subsistence may be given for a specified period

5. SCHOOLS.
General complain is about the shortage of Teachers. Construction of school buildings undertaken by some NGO are not being attended to. The Ministry of Education may be advised to instruct the said NGO to commence work without delay.

6. TEMPLES.
Temples damaged during recent operations should be repaired or rebuilt.

7. HOSPITAL.
There is only one Doctor attending on hundreds of patients every day. More Doctors will have to be appointed. The Hospital building be will have to repaired.

8. RAILWAY.
a. Only three compartments are attached to the Colombo-Batticaloa Train to meet the requirements of several hundreds of passengers.
b. There is a strong demand for a Train Service from Batticaloa to Trincomalee.

9. COMPENSATION.
The Government Servants including Teachers have not been paid any compensation. This will have to be attended to.

10. SHORTAGE OF BUILDING MATERIALS.
Difficulty in obtaining cement and sand for construction works is the main problem. Some NGOs engaged in construction works had complained so. The relevant authorities may be instructed to attend to these need of the INGOs and NGOS.

In general a apart from releasing funds for various works kindly assign special officers to co-ordinate work related to education agriculture fisheries and housing.

Thanking you,
Yours Sincerely,

V.Anandasangaree,
President – TULF.

PRESS RELEASE

While strongly condemning the gruesome murder of the 22year old undergraduate of the University of Jaffna Mr. Sahadevan Nilakson, I express my deepest sympathies to the grieving parents and relatives. Let his soul rest in peace.

This is not the first time a University student is killed in this manner in the North and may not be the last one too. The failure to condemn by all, this type of killings, be it in North or in the South, and whether the victim is a Tamil, Sinhalese, Muslim or one of the any other ethnic group, has given encouragement to the assailants to repeat their cruel acts at regular intervals without being tracked. There is no meaning in going round the world complaining about Human Rights Violations in the country, in the North and the East in particular, pointing an accusing finger in one direction, when in fact it should be pointed at different directions as well, because the killings are not by one particular group alone. Planting a claymore mine targeting the Army, Navy, Air Force and Police personnel and causing the death of a few innocent civilians including children is the worst form of violation of human rights, denying the right of free movement of the civilian population. Unless and until the entire media and all concerned parties condemn these incidents with one voice, without glorifying any one group or the other for their atrocious activities, this menance cannot be got rid of from the Sri Lankan society.

I take this opportunity to advise the students of both the Universities and the secondary schools, not to get involved in any student organisation on the advice of some self seekers and to fulfil the ambitions of their parents by concentrating on their studies. The students will have to keep away from student organisations till normalcy returns and democracy restored. I give this advise being fully aware of how a handful of students deriving their authority from an armed group notorious for it’s un democratic and atrocious activities , trying to lead thousands of University students and hundreds of thousands of secondary school children, endangering their lives. Although my advice may taste bitter to some, everyone should understand the reality and act accordingly. The parents owe a duty to their children to give them the proper advice and the students have a duty to fulfil the ambitions of their parents without being a prey in the hands of the self seekers who will misuse them for their personal gains.

I plead with the students to give-up all student union activities and concentrate on their studies and the parents to advice their children accordingly. Any problems the students want to solve could be taken up through the administrative channel until normalcy is restored.


V. Anandasangaree
President – TULF

எனது அன்புக்குரிய சமதானத்தை விரும்பும் தேசாபிமானங்கொண்ட இலங்கை குடிமக்களே,

25.06.2007

எனது அன்புக்குரிய சமதானத்தை விரும்பும் தேசாபிமானங்கொண்ட இலங்கை குடிமக்களே,

நான் என்னை உங்களுக்கு அறிமுகம் செய்யத் தேவையில்லை என நினைக்கின்றேன். 74 வயதுடைய நான் 50 ஆண்டுகளுக்கு மேல் அரசியலில் ஈடுபாடுகொண்டுள்ளேன். எனது நாட்டையும் அதன் மக்களையும் மிகவும் நேசிப்பதோடு இலங்கைக்கு சமாதானத்தை கொண்டுவர தீவிரமாக உழைத்து வருகின்றேன். பொறுமையையும் அஹிம்சையையும் முன்னெடுப்பதற்காக யுனெஸ்கோவின் 2006 ஆம் ஆண்டுக்கான மதன்ஜித் சிங் விருது எனக்கே கிடைத்தது. கடந்த 4 ஆண்டு காலமாக எமது நாட்டுக்கு சமாதானத்தை மீளக் கொண்டுவர சிறந்த வழி எது என மக்களின் கவனத்திற்கு கொண்டுவந்துள்ளேன். அம்முயற்சியில் பல்வேறு ஸ்தாபனங்கள் பல்வேறு அரசுத் தலைவர்கள், வெளிநாடுகளின் தூதர்கள், மாட்சிமை தங்கிய இலங்கை ஜனாதிபதி, பல்வேறு சமயப் பெரியார்கள் ஆகியோரோடும் உள்நாட்டிலும், வெளிநாட்டிலும் உள்ள பல பிரமுகர்களுடனும் பேசியும் அவர்களுக்கு எழுதியும் உள்ளேன். இனப்பிரச்சினைக்கு நியாயமான தீர்வு குறித்து மிகவும் உபயோகமான நீண்ட பேச்சுவார்த்தைகளை பல்வேறு அரசியற் கட்சித் தலைவர்களுடன் நடாத்தியுமுள்ளேன். எனது முயற்சியில் முழு வெற்றி காணாமையால் வேறும் பலரை உள்வாங்கி நியாயமான ஓர் தீர்வை படித்து, தெளிவுபெற்று, அரசியல் இலாபம் தேடாது, ஆதரிக்குமாறு வேண்டுகின்றேன்.

முன்பு சிலோன் என்று அழைக்கப்பட்ட இலங்கை சிங்களவர்கள், தமிழர்கள், இஸ்லாமியர்கள், மலாயர்கள், பறங்கியர்கள் மற்றும் பிற சமூகத்தவர்களும் ஒருவருக்கு ஒருவர் பகைமை பாராட்டாது ஒருவரை ஒருவர் நேசித்தும், மதித்தும், சமாதானமாகவும், அமைதியாகவும் வாழ்ந்தனர். இன்று எமது நாட்டில் நடக்கின்ற கொடூர செயல்களை கண்டும் கேட்டும் வரும் இளம் தலைமுறையினர் எனது கூற்றை நம்பமாட்டார்கள். உண்மையில் நாங்கள் எமது நாட்டை பற்றி பெருமைகொண்டிருந்தோம். எங்களுக்குள்ளே விரோதமோ பொறாமையோ இருக்கவில்லை. அண்மைக்காலமாக பல்வேறு சமூகங்களுக்கிடையில் வெறுப்பையும் வேற்றுமையையும் வளர்க்கின்ற புதிய போக்கை அவதானித்த நாம் கடந்த காலத்தில் எப்படி வாழ்ந்தோம், இழந்த பெருமையை எப்படி மீளப்பெற வேண்டும் என்பது பற்றி இன்றைய தலைமுறைக்கு கூறவேண்டிய தார்மீகக் கடமை எனக்குண்டு என்பதை உணர்ந்தேன். எந்த நாட்டில் அமைதியாக வாழ்ந்தோமோ அங்கே தினமும் மரணங்களும், அழிவுகளும் இடம்பெறுகின்றன. ஒருநாள் தவறாது அப்பாவி மக்கள் கொல்லப்படுவதும் தலையில்லா முண்டங்கள், துப்பாக்கி குண்டுகள் பாய்ந்த சடலங்கள் வீதி ஓரங்களிலும், சதுப்பு நிலங்களிலும் சில வேளைகளில் அழுகிய நிலையிலும் காண்கின்றோம். ஓரே நேரத்தில் 100 பேருக்கு மேல் இறந்த சம்பவங்களும் இடம்பெற்றுள்ளன. கொல்லப்படுபவர்களில் ஆண்கள், பெண்கள், பால் குடிகள் உட்பட சிறுவர்களும் அடங்குகின்றனர். நிரந்தர பயத்துடனும் பீதியுடனுமே மக்கள் வாழ்கின்றார்கள். எந்த விலை கொடுத்தேனும் முதலாவதாக சமாதானத்தை அடைவதையே விரும்புகின்றனர். உரிய நேரத்தில் எடுக்கப்பட்ட சமாதான முயற்சிகள் குழப்பப்படா திருந்திருந்தால் கடந்த 50 ஆண்டுகளில் ஒரு இலட்சத்திற்கு மேற்பட்ட உயிர்களும் பல கோடானுகோடி பெறுமதியான சொத்துக்களும் இழக்கப்படாது காப்பாற்றியிருக்க முடியும். சில அரசியல் தலைவர்களின் முரட்டுப் பிடிவாதமே இத்தனை இழப்புக்களுக்கும் காரணமாக இருந்துள்ளது. இந்த கொலைகளுக்கு ஒரு முற்றுப் புள்ளி வைக்க வேண்டாமா? அதற்குரிய விடையை இளைய தலைமுறையினர் கூறட்டும்.

எம்மில் சிலர் எங்களுக்களிக்கப்பட்டுள்ள பாதுகாப்புடன் மிக பாதுகாப்பாக இருக்கின்றோம். ஆனால், ஒரு சாதாரண மனிதனுக்கு பாதுகாப்பில்லை. அவனே வீதி ஓரத்தில் இறந்து கிடக்கிறான். அவனே தன் மனைவி மக்களை பாதுகாக்க வேண்டியவனாக இருக்கின்றான் ஆகவே நாம் அவனைப்பற்றித்தான் கவலைப்பட வேண்டும். எம்மத்தியில் ஆயிரம் பேரை பலி கொடுத்துக் கூட தனக்கு புகழ் தேடக் கூடிய விடுதலைப் புலித் தலைவர் இருக்கின்றார். எனது இரு கடிதங்களில் ஒன்று வேலுப்பிள்ளை பிரபாகரனுக்கு எழுதியது, மற்றையது இந் நாட்டு மக்களுக்கு எழுதிய இக்கடிதமாகும். அனைவரும் அவற்றை படித்து தாமே ஒரு தீர்மானம் எடுக்கக் கூடிய வகையில் இவ்விரு கடிதங்களும் ஒன்றாக பிரசுரிக்கப்படுகின்றன. எமக்கு சமாதானம் வேண்டுமாயின் அதற்கான தீர்வு என் கடிதங்களிலேயே உண்டு. திரு பிரபாகரனுக்கு அனுப்பப்பட்ட கடிதத்தில் அவர் எவ்வாறு தமிழ் சமுதாயத்தை குட்டிச்சுவராக்கியதுடன் ஒவ்வொருவருக்கும் துன்பத்தையே தேடித்தந்தார் என்பதும் படிப்படியாக அவர் எவ்வாறு தமிழ் சமூகத்தை அடிமைப்படுத்தினார் என்ற விபரமும் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. நியாயமாகச் சிந்திக்கும் தமிழர் அல்லாத ஒருவர் பிரபாகரனுக்கு எழுதப்பட்ட கடிதத்தை படிப்பாரேயானால் தமிழ் சமூகம் படுகின்ற துன்பத்தை அறிந்து கண்ணீர் விடுவதோடு அவர்களை மீட்டெடுத்து அவர்களுடன் சமமாக, சமாதானமாக வாழவே விரும்புவார். லங்கா மாதாவின் பிள்ளைகளாகிய நாம் அதற்குத் தயாராக உள்ளோமா?

நாட்டபிமானம் கொண்ட மக்களுக்கு எழுதப்பட்ட கடிதத்தில் இனப்பிரச்சினை எப்போ எவ்வாறு ஆரம்பிக்கப்பட்டதென்றும் ஒரு தீர்வு காணப்படாது 50 ஆண்டுகள் இழுபட்டதையும் விபரிக்கின்றது. நியாயமாக சிந்திக்கக் கூடிய எவரும் தமிழ் மக்களுக்கு இழைக்கப்பட்ட தீங்குகளுக்கு பரிகாரமாக தாமதமின்றி ஒரு தீர்வை காணவே விரும்புவர்.

நான்கு பௌத்த பீடாதிபதிகளாகிய அஸ்கிரிய பீடாதிபதி வண. உடுகம சிறி ரத்தினபால மகாநாயக்க, மல்வத்த பீடாதிபதி வண. சிறி சித்தார்த்த மகாநாயக்க, ராமான்ஜ பீடாதிபதி வண. வேவல்தெனிய மேதாலங்கார மகாநாயக்க, அமரபுர பீடாதிபதி வண. தேவுன்தெனிய ஞானாசார மகாநாயக்க ஆகியோர் கூட்டாக விடுத்த அறிக்கையில் “ஜனாதிபதி மஹிந்த ராஜபக்ஸவும் அவருடைய அரசும் நாட்டில் உள்ள குழப்பநிலைக்கு தீர்வு கண்டு சகல சமூகத்தினரும், மதத்தினரும், பிரிவினரும் இணைந்து சமாதானமாக வாழ முடியும்” எனத் தெரிவித்துள்ளனர். அத்தோடு, “இம் முயற்சி நாட்டின் அபிவிருத்திக்கும், நல்லாட்சிக்கும் வழிவிடும்”, என்றும் குறிப்பிட்டுள்ளனர். மேலும், “சில கட்சிகள் இந்த சந்தர்ப்பத்தை பயன்படுத்தி அரசியல் இலாபம் தேடுவதை நியாயமாக சிந்;திக்கின்ற நாட்டுமக்கள் ஏற்றுக்கொள்ள மாட்டார்கள். ஆகவே, தமக்கிடையேயுள்ள குறுகிய பேதங்களையும், குறுகிய இலாபம் தேடுவதையும் கைவிட்டு பிரச்சினைக்கு தீர்வுகாண அரசுக்கு பூரண ஆதரவு கொடுக்க வேண்டும்”, என்றும் கேட்டுக்கொண்டனர்.

மகாநாயக்கர்களுடைய கூட்டறிக்கை பெரும் உற்சாகத்தை அளிக்கின்றது. இந்தநாட்டில் இடம்பெறும் யுத்தத்தால் விதைவைகளான, அங்கவீனர்களான, அனாதைகளானவர்களின் பரிதாப நிலை பற்றி நீங்கள் கடுமையாக சிந்திப்பீர்கள் என நான் நினைக்கின்றேன். பொறுப்பற்ற சிலரால் கைகால்களை, கண்பார்வையை இழந்தும் 70 ஆயித்துக்கு மேற்பட்டோர் உயிரிழந்தும், சகல சொத்துக்களையும் இழந்தும் உள்ள மக்கள் மீது அனுதாபம் காட்டுவீர்கள் என நான் நம்புகின்றேன். ஆகவே எல்லா மக்களும் ஒன்று சேர்ந்து தம் முழு சக்தியையும் உபயோகித்து மீண்டும் ஒரு போராட்டத்தை எதிர்கால சந்ததியினர் தொடராத வகையில், சிறுபான்மை மக்களுக்கு ஏற்புடையதான, நின்று நிலைக்கக் கூடிய, ஒரு இறுதித் தீர்வை காண உதவுவீர்கள் என்று நம்புகின்றேன்.

நான் சிங்கள தமிழ் இஸ்லாமிய மக்களுடன் நீண்டகாலம் வாழ்ந்து, சிங்கள தமிழ் முஸ்லிம் மாணவர்களுடன் ஒன்றாக கல்வி பயின்று, மேலும் சிங்கள முஸ்லிம் தமிழ் ஆசிரியர்களால் கல்வி போதிக்கப்பட்டு சிங்கள தமிழ் மாணவர்களுக்கு கல்வியும் போதித்தவன். ஆகவே, எதுவித பிரச்சினையுமின்றி நாம் எல்லோரும் சமாதானமாக வாழ முடியும் என்று திடமாக நம்புகின்றேன். எனது இவ்விரு கடிதங்களையும் ஒவ்வொருவரும் படித்து உண்மையை அறிய வேண்டும் என கேட்டுக்கொள்கின்றேன். எனக்குத் தெரிந்த, எதையும் மிகைப்படுத்தாது, உண்மையான விடயங்களையே குறிப்பிட்டு மிக அவதானமாக எழுதப்பட்ட கடிதங்கள் அவை.
நீண்ட காலமாக இருந்து வரும் எமது இனப்பிரச்சினை அரை நூற்றாண்டை தாண்டிவிட்டது. நாம் எமது பிரச்சினைக்கு தீர்வு காணமுயற்சிக்கின்றோமா அல்லது மேலும் மேலும் சிக்கலை உருவாக்குகின்றோமா? என்ற கேள்வி பலர் மத்தியில், குறிப்பாக சர்வதேச சமூகத்தின்; மத்தியில் எழுப்பப்படுகின்றது. இன்று எம்மத்தியில் பல திறமையான பல்வேறு, தற்கால அரசியல் சாசனங்கள் பற்றி அறிந்துள்ள, நம்நாட்டுக்கு பொருந்தக் கூடிய அரசியல் சாசனத்தை உருவாக்கும் திறைமைசாலிகள் நம் மத்தியில் உள்ளனர். அவர்களுக்கு உதவ பல புத்திஜீவிகளும் அரசியல் ஆய்வாளர்களும் உள்ளனர். ஆனால், இவர்களால் எவ்வளவு தூரம் எமக்கு உதவ முடியும் என்பது சந்தேகத்துக்குரிய விடயமாகும். சட்ட வல்லுனர்களையும் அனுபவம் வாய்ந்த அரசியல் யாப்பு சட்டத்தரணிகளையும் கொண்ட நிபுணர்கள் குழுவால் தயாரிக்கப்பட்ட, சிறுபான்மையினருக்கும் சர்வதேச சமூகத்திற்கும் ஏற்புடைய அரசியல் தீர்வு திட்ட நகல் ஒன்று தயாரிக்கப்பட்டது. அது சிறுபான்மையினரின் அபிலாஷைகளுக்கு ஏற்புடையதாயிருந்தும் எல்லோருக்கும் தெரிந்த ஒரு காரணத்தால் எதிர்பாராத வகையில் நிராகரிக்கப்பட்டது. அந்நகலை ஏற்கும்படி வேண்டப்பட்டிருந்தால் நிலைமை முற்றுமுழுதாக மாறியிருக்கும். ஆனால், வேறு தலையீடுகள் இருந்தால் அத்தீர்வு பயனற்றதாகிவிடும். ஒரு நீதிமன்றத்தின் தீர்ப்பை நாம் ஏற்பது போல கண்ணியமான கௌரவம் மிக்கவர்கள் மீது நாம் பூரண நம்பிக்கை வைத்து அவர்களுடைய தீர்வு திட்டத்தை ஏற்க பழகிக் கொள்ள வேண்டும். நாட்டின் நலனே அவர்களது சிந்தனையில் முதலிடம் வகிக்கின்றது. நாம் சோல்பரி அரசியல் சாசனத்தை ஏற்கவில்லையா? நிபுணர்களுடைய அறிக்கையை பரிசீலிகும் வாய்பு கூட எமக்கு கொடுக்கப்படாதது துரதிஸ்டமானதே. இந்த குழு எதற்காக உருவாக்கப்பட்டது? அவ்வாறு உருவாக்கப்பட்ட குழுவின் அறிக்கையை பரிசீலிக்க முடியாவிட்டால் அந்தக் குழு எதற்காக அமைக்கப்பட்டது என்பதே எனது கேள்வியாகும்.

நாம் இழந்த இன்னொரு சந்தர்ப்பம் இதுவரைகாலமும் முன்வைக்கப்பட்ட தீர்வுகளில் மிகச்சிறந்த தீர்வாக கணிக்கப்பட்ட, 1995 ஆம் ஆண்டில் ஜனாதிபதி சந்திரிகா பண்டாரநாயக்கா குமாரதுங்கா அவர்களால் முன்வைக்கப்பட்ட தீர்வாகும். பலர் அதை ஏற்றுக்கொண்டனர். அத்தீர்வு ஏற்கப்பட்டு அமுல்படுத்தப்பட்டிருந்தால் பெறுமதி மிக்க பெருந்தொகையான சொத்துக்கள் 10 - 12 ஆண்டுகால யுத்தத்திற்கு செலவிடப்பட்ட பொருந்தொகை பணம், யுத்தமுனையில் இழக்கப்பட்ட பல்லாயிரக்கணக்கான உயிகள் அத்தனையையும் காப்பாற்றியிருக்க முடியும். இன்று விதவைகளாக வாழும் பெண்கள் தமது கணவன்மாருடனம் பிள்ளைகள் பேரப்பிள்ளைகளுடனும் சந்தோசமாக வாழ்ந்திருப்பர். இந்த இடைப்பட்ட காலத்தில் ஏற்பட்ட உயிர்சேதம் பொருட்சேதத்திற்கு யார் பொறுப்பாளி?

ஆகவே, இன்று தேவைப்படுவது ஒரு நிபுணர் குழுவே. பிரச்சனை உருவாகிய காலத்தில் இருந்த பிரச்சனைகளை அன்றைய சிறுபான்மை மக்களின் அபிலாசைகளுக்கு ஏற்ப ஓர் தீர்வை முன்வைக்க வேண்டும். பிரச்சினை ஆரம்பித்து 50 ஆண்டு காலமாகியும் அந்த நேரத்தில் இருந்த குறைபாடுகள் தீர்க்கப்படவில்லை, தீர்வுக்கு ஏற்ப நடவடிக்கையும் எடுக்கப்படவில்லை. இன்று இந்த பிரச்சினைகளுடன் சம்பந்தப்பட்டவர்களி;ல் அனேகர் அன்றிருந்த பிரச்சினைபற்றி முழுக்க அறியாதவர்களே. உண்மையான பிரச்சினைக்கு தீர்வு காணாது பல்வேறு புதிய ஆலோசனைகளை வழங்கி தமது திறமையை உலகத்திற்கு எடுத்துக்காட்டுகின்றனர்.

புதிய அரசியல் சாசனம் ஒன்றை உருவாக்க, ஒரு நிபுணரை நாடு இப்போது தேடவில்லை. எமக்கு வேண்டியது புதிதாக ஏற்பட்டுள்ள பிரச்சினைகளோடு 50 வருடமாக மாற்றப்படாதிருந்த ஒரு பயங்கர நோயை குணப்படு;;த்த ஒரு விசேட வைத்தியரே! 1956 ஆம் ஆண்டு தனிச் சிங்களச் சட்டம் உருவாக்கப்பட்ட நேரத்தில் தீர்வு காண சிலநடவடிக்கைகள் எடுக்கப்பட்டிருந்தமையால் மேலும் இப்பிரச்சினைக்கு தீர்வு காண்பதில் ஏற்படும் தாமதத்தை நியாயப்படுத்த முடியாது. 1957 ஜுலை 27 ஆம் திகதி கைச்சாத்திடப்பட்ட பன்டா செல்வா ஒப்பந்தம் இனப்பிரச்சினைக்கு ஒரு தீர்வாக அமைந்தது. ஆனால் சிலரை திருப்திப்படுத்துவதற்காக துரதிஸ்டவசமாக அந்த ஒப்பந்தம் கிழித்தெறியப்பட்டது. எட்டு ஆண்டுகளின் பின் டட்லி செல்வநாயகம் ஒப்பந்தம் கைச்சாத்திடப்பட்டு, 4 ஆண்டுகள் தமிழரசுக் கட்சியின் உதவியோடு ஆட்சிபுரிந்தும், தீர்வு ஏற்படுத்தாது, ஒப்பந்தம் 1969 ம் ஆண்டு கிழித்தெறியப்பட்டது. பண்டா செல்வா, டட்லி செல்வா ஒப்பந்தங்களில் வழங்கப்பட்டிருந்த சில ஏற்பாடுகள் பொருத்தமாகவும், முக்கியமானவையாகவும் இருப்பதால் அவற்றில் சில பகுதிகள் புதிய பிரேரணைகளை முன்வைத்து குழப்பத்தை ஏற்படுத்துபவர்களுடைய நன்மை கருதி கீழே தரப்படுகின்றது

எமக்கு தேவைப்படுவது 1957 ஆம் ஆண்டு இருந்த பிரச்சினைக்கு பொருத்தமான தீர்வே. இரு பிரதான அரசியல் கட்சிகளும் தமிழ் பேசும் மக்களின் காலை வாரிவிட்டு நாட்டுக்கு பெரும் அபகீர்த்தியை எவ்வாறு ஏற்படுத்தினர் என்பதையும் அதனாலேயே 70 ஆயிரம் பேரின் உயிர்களையும், பல கோடி பெறுமதியான சொத்துக்களையும் நாடு இழந்தது என்பதையும் இளந்தலைமுறையினர் அறியவேண்டும். எமது நாடு இழந்த கௌரவத்தை நாம் எல்லோரும் ஒன்று சேர்ந்து மீளப்பெற வேண்டும். ஏனென்றால் விடுதலைப் புலிகளின் பொய் பிரசாரங்களால் நிலமை மேலும் மோசமடைந்தது. அவர்கள் எவ்வளவு தூரம் பிரித்தானிய பாராளுமன்ற உறுப்பினர்கள் மீது செல்வாக்கு செலுத்துகிறார்கள் என்பது இதற்கு சான்று பகர்கின்றது.
பண்டா செல்வா ஒப்பந்தம்

ய) பகுதி 10: கலந்துரையாடலின் பின் உருவாக்கப்பட இருகின்ற சட்டம் தமிழ் மொழியை இலங்கை தேசிய சிறுபான்மையினரின் மொழியாக அங்கீகரிப்பது என்றும் பிரதமரால் குறிப்பிடப்பட்டது. 4 விடயங்களில், தனிச்சிங்களச் சட்டத்திற்கு பாதகம் ஏற்படாத வகையில் வடக்கு கிழக்கு மாகாணத்தில் தமிழையே நிர்வாக மொழியாக உள்ளடக்க வேண்டும் என்றும், வட கிழக்கு மாகாணங்களில் தமிழ் பேசாத சிறுபான்மையினருக்கு விசேட ஏற்பாடுகள் செய்யப்பட வேண்டும் என்றும் ஓப்புக்கொள்ளப்பட்டது.
டி) 1. உருவாக்கப்பட இருக்கும் சட்டத்தின் அட்டவணையில் பிரதேசங்கள் எவையென விளக்கப்பட வேண்டும.;
2. வடமாகாணம் ஒரு தனிப்பிரதேசமாக அமைய வேண்டும் என்றும் கிழக்கு மாகாணம் 2 அல்லது அதற்கு மேற்பட்ட பிரதேசங்களாக பிரிக்கப்படவேண்டும்.
3. சட்டத்தில் இரண்டு அல்லது அதற்கு மேற்பட்ட பிரதேசங்கள் மாகாண எல்லையை கடந்து இணையலாம். அத்தோடு ஒரு பிரதேசம் பிரிக்கப்படுமாயிருந்தால் பாராளுமன்ற அங்கீகாரம் வேண்டும். மேலும் விசேட காரணங்களுக்காக 2 அல்லது அதற்கு மேற்பட்ட பிரதேசங்கள் இணையலாம்.

டட்லி செல்வா ஒப்பந்தம் - மார்ச் 24, 1965

1. தமிழ் மொழி விசேட ஏற்பாடுகள் சட்டத்தின் கீழ் வட கிழக்கு மாகாணத்தில் தமிழ்; நிர்வாக மொழியாக்கவும் பதிவேடுகளை பேணுவதற்கான மொழியாக்கவும் விரைவில் நடவடிக்கை எடுக்கப்படும். மேலும் தமி;ழ் பேசும் மக்கள் எப்பகுதியில் வாழ்ந்தாலும் அரசுடன் தமிழ் மொழி மூலம் கருமமாற்றலாம் என சேனநாயக்கா அவர்கள் விளக்கினார்.
2. தமது கொள்கை நீதிமன்ற மொழிச் சட்டத்தை மாற்றி வடகிழக்கு மாகாண நீதிமன்றங்கள் தமிழில் செயற்படவும் பதிவேடுகள் தமிழில் பதிவு செய்யவும் மாற்றம் செய்வதாக கூறினார்.
3. மாவட்ட சபைகள் அமைப்பதாகவும் இரு தலைவர்களும் சம்மதித்து மாவட்ட சபைகளுக்கு அதிகாரம் வழங்குவதாகவும் முடிவு செய்யப்பட்டது. இருப்பினும் அமைக்கப்படும் சபைகளுக்கு, தேசிய நலன் கருதி அரசு வழிநடத்தலாம் எனவும் ஒத்துக்கொள்ளப்பட்டது. .

நாட்டின் தேசியப் பிரச்சினைகளை ஒரு தேசபக்தனாக இருந்தே நோக்குகின்றேன். நான் இலங்கையன் என்று கூறுவதில் பெருமையடைகின்றேன். மறு பிறப்பில் நம்பிக்கை உள்ளவர்கள் ஒரு சமூகத்தில் ஒருவர் பிறப்பது தற்செயலாக நடக்கும் சம்பவம் என ஒத்துக்கொள்வர். அண்மையில் ஒரு சிங்கள பெற்றோருக்கு பிறந்த ஒரு மாணவன் திடீரென தமிழ் பேச ஆரம்பித்து தான் முற்பிறப்பில் தமிழராக இருந்ததாக கூறினார். பண்டா செல்வா ஒப்பந்தம் டட்லி செல்வா ஒப்பந்தம் ஆகியவற்றிலிருந்து சில பகுதிகள் இக்கடிதத்தில் கூறப்படுவதன் நோக்கம் அதிகாரப் பகிர்வு, அதிகாரஅலகு, பிரதேசங்களின் இணைப்பு போன்றவை புதியவிடயம் அல்ல என்பதை நாட்டுக்கு தெரியவைக்கவே. அவை பிரபல தலைவர்களாகிய அமரர்கள் எஸ் டபிள்ய+ ஆர் டி பண்டாரநாயக்க, டட்லி சேனநாயக்கா போன்றோரால் முன்வைக்கப்பட்ட 40 – 50 ஆண்டுகள் பழமை வாய்ந்தவையாகும். 13 வது திருத்தம் நவம்பர் 14 1987 உதயமாகிய சட்டமாகும்.

திரு பண்டாரநாயக்கா அவர்களுடைய பிரேரணை, பிரதேசங்கள் மாகாண எல்லைகளை தாண்டி வேறு பிரதேசங்கள் இணைவதற்கும், கிழக்கு மாகாணத்தை இரண்டு அல்லது அதற்கு மேற்பட்ட பிரதேசங்களாக பிரிப்பதற்கும் வழிவகுத்தது. இதில் வேடிக்கை என்னவெனில் சிறிலங்கா சுதந்திரக்கட்சியின் ஸ்தாபகரும், சமஸ்டி முறையே இலங்கைக்கு சிறந்தது என்று கூறியவரும் அவரே. நாட்டுக்கு சுதந்திரம் கிடைப்பதற்கு பல ஆண்டுகளுக்கு முன்பே அவர் அவ்வாறு கூறியிருந்தார். இத்தகைய சில முன்மொழிவுகள் சிலருக்கு புதிதாக இருக்கலாம் ஆனால் எல்லோருக்கும் அல்ல. இந்த விடயங்களை அறிந்துள்ளவர்கள் மற்றவர்களை குழப்பாதிருப்பதே சிறந்ததாகும். அதுவே அவர்கள் மறைந்த பண்டாரநாயக்கா போன்ற தலைவர்களுக்கு கொடுக்கக் கூடிய கௌரவமுமாகும்

பண்டா செல்வா ஒப்பந்தம், டட்லி செல்வா ஒப்பந்தம் ஆகியவற்றை நிறைவேற்றாது மாறி மாறி ஆட்சிபீடமேறிய அரசியல் கட்சிகள் தமிழ் பேசும் சிறுபான்மையினரை புறக்கணித்துவிட்டன என்பதை ஒருவரும் உணராதிருக்க முடியாது. இவ்வொப்பந்தங்கள் இரு பிரதமர்களால் செய்யப்பட்டவை. திரு செல்வநாயகம் அவர்களோடு இவ்வொப்பந்தத்தை செய்துகொண்ட இக்கனவான்கள் சில காலம் உயிரிழக்காதிருந்திருந்தால் தாம் செய்து கொண்ட ஒப்பந்தங்களை நிறைவேற்றியிருப்பார்கள். 1970 ம் ஆண்டு 2ஃ3 அதிகப்படி வாக்குகளோடு ஆட்சியை கைப்பற்றிய மக்கள் கூட்டணி 72 ஆம் ஆண்டு ஒரு குடியரசு அரசியல் சாசனத்தை உருவாக்கி சிறுபான்மையினரின் நிலைமையை மேலும் மோசமடையச்செய்தது. சோல்பரி சாசனத்தில் இருந்த மேற்சபை, பிறிவி; கவுன்சில் மேன்முறையீடு, பிரிவு 29 - போன்ற சிறுபான்மையினருக்கு வழங்கப்பட்டிருந்த பாதுகாப்புகள் புதிய அரசியல் சாசனத்தில் இடம்பெறவில்லை. எனது அபிப்பிராயப்படி இந்த ஒரு சந்தர்ப்பத்தில் பிரித்தானிய அரசு தலையிட்டிருந்தால், ஓரளவிற்கு அத் தலையீட்டை நியாயப்படுத்தியிருக்க முடியும். ஏனெனில் சோல்பரி அரசியல் சாசனம் அமுல்படுத்தப்பட்டு 10 ஆண்டுகளுக்குள் சிறுபான்மை மக்களின் உரிமைகள் பறிக்கப்பட்ட வேளை, அவர்களை பாதுகாக்கின்ற தார்மீக உரிமை அவர்களுக்கிருந்தது. தமிழ் பேசும் மக்கள் சமஸ்டிக் கோரிக்கையை முன்வைத்திருப்பின் அதை பிரித்தானிய அரசாங்கம் பரிசீலித்து என்றாயினும் இலங்கை அரசின் கவனத்திற்கு கொண்டுவந்திருக்கலாம். தமிழ் பேசும் மக்கள் சிங்கள மக்களோடு இணைந்து ஒன்றுபட்ட இலங்கையில் வாழ விரும்பினார்கள் என்பதை சிங்கள மக்கள் பாராட்டவேண்டும். அவர்கள் நாட்டுப் பிரிவினையிலோ, ஜி.ஜி பொன்னம்பலம் அவர்களால் முன்வைக்கப்ட்ட சிறுபான்மையினருக்கு 50 வீத பிரதிநிதித்துவத்திலோ அக்கறை காட்டவில்லை. கடந்தகால அரசுகள் புத்திசாலித்தனமாக நடந்திருந்தால் நாடு இந்த நிலைமைக்கு வந்திருக்காது என்பது மட்டுமல்ல திரு பிரபாகரனும், எல்.ரி.ரி.ஈ யும் அனாமதேயங்களாக ஆகியிருப்பார்கள்.

இனப்பிரச்சினையை தீர்ப்பதற்கு ஆணைபெற்று 4ஃ5 ஆசனங்களோடு 1977 ஆம் ஆண்டு ஆட்சியை கைப்பற்றிய ஜே ஆர் ஜெயவர்த்தனா அவர்கள் தனது பாராளுமன்ற உறுப்பினர்களுடைய இராஜிநாமா கடிதங்களை கையில் வைத்திருந்தும், இனப்பிரச்சனை தீர்வுக்கு மாவட்ட அபிவிருத்தி சபைகளையே வழங்க முன்வந்தார். அபிவிருத்தி என்ற சொல்லை கைவிட்டு மாவட்ட சபை என்று அழைக்கக் கூட அவர் மறுத்துவிட்டார். திரு.ஜே ஆர் ஜெயவர்த்தனா அவர்களது முயற்சியும் தோல்விகண்டது. ஏனெனில், இனப்பிரச்சினை தீர்வில் அவர் பெரிய அக்கறை காட்டவில்லை என்பது அண்மையில் உயர்நீதிமன்றம் வழங்கிய தீர்ப்பிலிருந்து நிரூபணமாகின்றது. அரசியல் சாசனத்தில் 6வது திருத்தத்தின் மூலம் மிதவாதிகளிடமிருந்த தமிழர் தலைமையை பறித்தெடுத்து ஆயுதக் குழுக்களிடம் கையளித்தார். இதில் வேடிக்கை என்னவெனில் அரசியலில் இருந்து ஓய்வு பெற்றதன் பின் சமஸ்டியே இனப்பிரச்சினைக்கு முறையான தீர்வாக அமையும் என கூறிச் சென்றார்.

மாறி மாறி ஆட்சிக்கு வந்த அரசுகள் இனப்பிரச்சினைக்கு ஒரு நியாயமான தீர்வை முன்வைக்கத் தவறியமையால் தமிழர்களும், இஸ்லாமியர்களும், விடுதலைப் புலிகளின் தயவில் வாழவேண்டி ஏற்பட்டது. நிலைமையை பிரபாகரனும் அவருடைய சகாக்களும் தமக்கு சாதகமாக பாவித்துக்கொண்டனர். தமது துப்பாக்கி பலத்தை பிரயோகித்து, அச்சுறுத்தி, மிரட்டி படிப்படியாக தமிழ் மக்களை தமது கட்டுப்பாட்டின் கீழ் கொண்டுவந்து அவர்களுடைய ஜனநாயக உரிமைகளையும், அடிப்படை உரிமைகளையும் பறித்தெடுத்ததோடு, மனித உரிமை மீறல்களிலும் கடுமையாக ஈடுபட்டனர். தமிழ் பேசும் மக்களைப்பொறுத்தவரையில் “எண்ணை சட்டியிலிருந்து அடுப்புக்குள் விழுந்த” கதையாகும்.

ஜுன் மாதம் 22ம் திகதி திரு பிரபாகரனுக்கு எழுதப்பட்ட கடிதம் இன்று வெளியிடப்படுகின்றது. முன்னைய கடிதங்களில் குறிப்பிடப்படாத பல விடயங்கள் பற்றி எழுதியமையால் அது நீண்ட கடிதமாக அமைந்துவிட்டது. முன்னைநாள் மேயரும் யாழ் எம்பியுமாக இருந்த அல்பிரட் துரையப்பா கொலை தொடக்கம் அவருடைய சாதனைகளை திரும்பிப்பார்த்து, அவருடைய கண்களைத் திறக்கும் நோக்குடன் அக்கடிதம் எழுதப்பட்டுள்ளது. தமிழ் மக்களுக்கும், நாட்டுமக்கள் அனைவருக்கும் ஏற்படுத்திய அழிவுகள் பற்றி பட்டியல் போட்டுக்காட்டியுள்ளேன். அவருக்கு இரக்கம் இருந்தால் கண்ணீர்வி;ட்டு அழட்டும். தன்னுடைய கொடிய செயல்களை கைவிட்டு இதுவரை காலமும் செய்தவற்றை எண்ணி வருந்தி புதிய பாதையில் செல்லுமாறு கேட்டுள்ளேன். நாட்டு பிரிவினை கோரிக்கையை கைவிட்டு ஒன்றுபட்ட இலங்கைக்குள் சமஸ்டி அடிப்படையிலான தீர்வை ஏற்குமாறு ஆலோசனை வழங்கியுள்ளேன். 50 ஆண்டுகளாக தீர்க்கப்படாத பிரச்சனை மேலும் சிக்கலடைந்த பின் ஒற்றையாட்சியின் கீழ் ஒரு தீர்வை ஏற்குமாறு நான் அவரை கேட்க மாட்டேன். இக்காரணத்தினாலேயே சமஸ்டி என்றோ ஒற்றையாட்சி என்றோ விபரிக்கப்படாத இந்திய ஆட்சிமுறையிலான ஒரு தீர்வை ஏற்குமாறு நான் பிரச்சாரம் செய்து வருகின்றேன. மேலும் எமது மக்களில் சிலர் ஒற்றையாட்சி, சமஸ்டி ஆட்சி ஆகியபதங்களில் வெறுப்பு கொண்டுள்ளமையல் நான் அவ்வாறு கூறியுள்ளேன். “வேற்றுமையில் ஒற்றுமை” என்ற அடிப்படையிலேயே தமது அரசியல் சாசனம் உருவாக்கப்பட்டதென இந்தியர்கள் பெருமையாக கூறுவார்கள். கடந்த 3 ஆண்டு காலமாக நம்நாட்டு சிங்கள, தமிழ், முஸ்லிம்கள் ஆகிய பலரை உள்ளுரிலும் வெளிநாட்டிலும் சந்தித்து இந்திய முறையிலான அரசியல் சாசனமே எம் நாட்டுக்கு பொருத்தமானதென கூறி வந்துள்ளேன். உலகிலேயே மிகப்பெரிய ஜனநாயக நாடாகிய இந்தியாவில் அதிகப்படியான மக்கள் இந்துக்களாக இருந்தபோதும் பெரிதாக மதிக்கப்படும் கண்ணியம் மிக்க ஒரு இஸ்லாமியர் அந்நாட்டின் தலைமை பதவியை வகிக்கின்றார். நிச்சயமாக அதுபோன்று எம் நாட்டில் நடைபெறாது என்பதை கூறும் அதேவேளை அப்பேற்பட்டநிலமை எதிர்காலத்தில் எமது நாட்டிலும் உருவாக வேண்டும். காலத்துக்கு காலம் இந்தியா அயலிலுள்ள இஸ்லாமிய நாடுகளுடனும், உள்ளுரில் காஸ்மீர் போன்ற பகுதிகளில் சில இஸ்லாமியர்களுடனும் பிரச்சினைப்படுவதை நாம் அறிந்துள்ளோம். இருப்பினும் ஓர் இஸ்லாமியரே ஜனாதிபதியாக பதவிவகிக்கின்றார். இந்தியாவில் சீக்கிய மக்கள் இரண்டு வீதத்தினரே இருந்தபோம் மிகவும் மதிக்கப்படுகின்ற ஒரு சீக்கியரான கலாநிதி மன்மோகன் சிங் அந்நாட்டு பிரதம மத்திரிப்பதவியை வகிக்கின்றார். முன்னைய பிரதமர் ஸ்ரீமதி இந்திராகாந்தி அவர்களுடைய வெளிநாட்டு மருமகள் ஆழுங்கூட்டணியின் தலைவியாக பதவி வகிக்கின்றார். சிங்களவர்கள் அல்லாதோர் இந்த நாட்டைவிட்டு வெளியேறவேண்டும் என்று கூறும் ஒரு சிலர் வாழும் இந்நாட்டில் இப்பேற்பட்ட நிலமை சாத்தியமாகுமா? இந்தியாவிடமிருந்து நாம் படிக்கவேண்டிய பாடங்கள் பல உண்டு.

எனது கூற்றுக்கு ஆதாரமாக இன்னும் பல உதாரணங்கள் இருப்பினும் சிலருக்கு சங்கடமான நிலையை உருவாக்கக் கூடும் என்பதால் அவற்றை நான் இங்கே குறிப்பிடவில்லை. மேலும் சிங்கள, தமிழ் மக்களினதும் மொழிகள், மதம், கலாச்சாரம் என்பன இந்தியாவிலிருந்து வந்தன. ஓரளவிற்கு இஸ்லாமியர்களுக்கும் இது பொருந்தும். எமது மூதாதையர்கள் இந்தியாவிலிருந்து வந்தவர்கள் என்பதை யாரும் இதுவரை மறுக்கவில்லை. எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக நாட்டுப்பிரிவினையை ஒரு போதும் இந்தியா ஏற்காதென்பதையும், அதை வற்புறுத்தி எக்கட்சி ஆட்சிக்கு வந்தாலும், எவர் பிரதமர் பதவியை வகித்தாலும், இந்த நிலைப்பாட்டை தெளிவுபடுத்தத் தவறவில்லை. மேலும் இந்தியாவில் பிரிவினைக்கோசம் 50 ஆண்டுகளுக்கு முன் ஆரம்பித்த போதும் பண்டிட் நோருஜி இறப்பதற்கு முன்பே அதற்கு முற்றுப்புள்ளி வைத்துவிட்டார். இன்று அதுபற்றி யாரும் பேசுவதில்லை. எந்தவகையான பிரிவினையையும் அவர்கள் விரும்பவில்லை. இந்தியாவின் மாணவர்கள் அரச மொழியை விரும்பி கற்கின்றனர். பல்வேறு மாநிலங்களில் நிர்வாக மொழியும் இணைப்பு மொழியும் உண்டு. தேசிய கீதம் இசைக்கப்படுவதை கேட்டவுடன் சகலரும் அதில் இணைந்துகொள்கிறார்கள். தமது தேசியக் கொடியை மிக மதிப்போடு ஒரு புனிதமான பொருளாக கருதுகின்றார்கள். இந்திய தொலைக்காட்சியில் நான் ஒரு காட்சியை கண்டேன். ஓர் பிச்சைக்காரி, அவ்வேசத்தில் நடித்தவர் இந்திய உயர் பொலிஸ் அதிகாரி கிரன்பேடி என எண்ணுகின்றேன், வீதியால் போகும் போது குப்பைத் தொட்டியிலிருந்து கிழிந்த ஒரு தேசியக்கொடியை எடுக்கின்றார். கண்ணாலே கண்ணீர் சிந்த தன் உடையில் ஒர் பகுதியை கிழித்தெடுத்து கிழிசலை தைத்துக்கொள்கிறார். அரைமணி நேரம் நடைபெற்ற இந்நிகழ்வு பற்றி பல்வேறுபட்டவர்களின் விமர்சனங்கள், கருத்துக்கள் கண்ணீரோடு தெரிவிக்கப்பட்டன. அரச நிகழ்வுகள் தவிர்த்து வேறு வைபவங்களில் இலங்கையராகிய நாங்கள் தேசியக் கொடியை பெரிதாக மதிப்பதில்லை. நான் யாரையும் நோகடித்திருந்தால் அவர்கள் என்னை மன்னிக்கட்டும. மனத்திருப்தியுடன் வாழும் ஒருசமுதாயத்திடமே தேசியக்கொடியையும், தேசிய கீதத்தையும் மதிக்கும் மனப்பாண்மை வருமேயன்றி பலாத்காரத்தின் மூலம் ஏற்படுத்த முடியாது.

இந்தியா ஏன் அப்படியும் நாம் இப்படியும் இருக்கின்றோம்? வறுமை, பாரபட்சம், நிலப்பற்றாக்குறை, உறைவிடமின்மை போன்ற பல பிரச்சினைகள் இந்தியாவில் இருந்தும், இந்தியாவின் பல்வேறு மக்களும் மனத்திருப்தியோடு ஒன்றுபட்ட இந்தியப்பிரஜைகளாக வாழ்ந்துகொண்டு ஏனைய பிரச்சினைகளை சம்பந்தப்பட்டவர்களுடன் பேசித்தீர்த்துக் கௌகின்றனர்.

50 ஆண்டு காலமாக முத்திப்போன கான்சர் நோயை ஒத்த எமது பிரச்சினைக்கு தீர்வுகாணும் வரை எமது மக்கள் மனத் திருப்தியுடன் சந்தோஷமாக வாழமாட்டார்கள். ஒருவருக்கு நன்மை செய்யாது தீங்கு விளைவிக்க வேண்டுமென்று கடவுளிடம் வேண்டுதல் செய்பவர்கள் உலகிலேயே எமது நாட்டில் மட்டும் இருப்பது ஆச்சரியமே. 1957 ஆம் ஆண்டு உருவாக்கப்பட்ட பண்டா செல்வா ஒப்பந்தத்தை ரத்துச்செய்யுமாறு கோரி கண்டி தலதாமாளிகாவிற்கு மேற்கொள்ளப்பட்ட யாத்திரை இதற்கொரு சிறந்த உதாரணமாகும்.

பண்டா செல்வநாயகம் ஒப்பந்தம் 1957 ம் ஆண்டு அமுல்படுத்தப்பட்டிருப்பின் ஒரு இலட்சத்திற்கு மேற்பட்ட மக்களின் உயிர்களும் பல கோடி பெறுமதியான அரச தனியார் சொத்துக்களும் காப்பாற்றப்பட்டிருக்கும். நாட்டிற்கு அபகீர்த்தியை ஏற்படுத்தி ஆயிரக்கணக்கான உயிர்களும். சொத்துக்களும் இழக்கப்படக் காரணமான “கறுப்பு யூலை” என்று அழைக்கப்படுகின்ற 1983 ஆம் ஆண்டு கலவரத்தையும் தவிர்த்திருக்க முடியும். 70 ஆயிரம் பேரின் உயிரை குடித்த இந்த யுத்தத்தையும் தடுத்திருக்கலாம். பெருந்தொகையான விதவைகளும், அனாதைகளும் உருவாகியிருக்க மாட்டார்கள். இந்த இழப்புக்களுக்கு பொறுப்பேற்க வேண்டியது யார்? துரதிஸ்டமான இம்மரணங்களுக்கும், சொத்தழிவுகளுக்கும், இதேபோன்ற எதிர்கால நிகழ்வுகளுக்கும் எமது நாட்டில் உள்ள சில சுயநலம்கொண்ட அரசியல் வாதிகளே பொறுப்பேற்க வேண்டும்.

அரசியலில் நான் ஒரு சிறு மீன் குஞ்சு. ஆனால், பிரபாகரனுக்கு சாதகமாக நடந்து கொண்டிருந்திருந்தால் மோசடி மூலம் தெரிவுசெய்யப்பட்ட தமிழ் தேசிய கூட்டமைப்பின் 22 பாhளுமன்ற உறுப்பினர்களின் குழுத்தலைவராக பதவியேற்று உறுப்பினருக்குரிய சகல உரிமைகளையும், சலுகைகளையும் அனுபவித்திருப்பேன். இவற்றை உதாசீனம் செய்தது பற்றி எனக்கு மனவருத்தமில்லை. ஏனெனில், நான் இந்நாட்டு மக்களையும் நாட்டையும் நேசிக்கின்றேன். இதை செய்ய முடியாதவர்களுக்கு அரசியலில் இடமில்லை என்பது மட்டுமல்ல அரசியலைவிட்டு ஒதுகங்கவும் வேண்டும்.

பல்வேறு கட்டுரைகளில் வாராவாரம் எனது பெயர் குறிப்பிடப்படுவதை நான் அவதானித்துள்ளேன். நான் அரசியல் கற்றவன். சட்டத்தரணியாக இருப்பதோடு அரசியல் சட்டம் பற்றியும் கற்றுள்ளேன். எமது நாட்டுக்கு எது நல்லது எது கெட்டது என்பதை நான் அறிந்திருக்கிறேன். தற்கால உலகில் எமது நாட்டுக்கு பொருந்தக் கூடிய பல அரசியல் யாப்புகள் உண்டு. தென் ஆபிரிக்காவின் யாப்பு மிகப்புதியது. சுவிஸ், கனடா ஆகிய நாடுகளின் யாப்புக்கள் மிகச்சிறந்தவை. அனேக யாப்புகளில் சிறந்த அம்சங்கள் பல உண்டு. மாவட்ட ரீதியான அதிகாரப்பகிர்வு மிக நல்லது. அதே போன்று காந்தீய அடிப்படையில் உருவாகும் பஞ்சாயத்து முறை எனக்கு மிக விருப்பமானதே. ஆனால், எமக்கு இன்று வேண்டியது எமது நோய்க்குரிய மருந்தே. பல்வேறு அரசியல் யாப்புக்களில் உள்ள நல்ல அம்சங்கள் தேவையை பொறுத்து பின்பு சேர்த்துக்கொள்ளலாம். 20 மைல் நீளங்கொண்ட பாக்குத்தெடுவாய் அயல்நாடாகிய இந்தியாவிடமிருந்து எம்மை பிரிக்கின்றது. கடலுக்கு அப்பால் 600 இலட்சம் தமிழர்கள் வாழ்கின்றார்கள். தமிழ் நாட்டின் பல்வேறு இடங்களுக்கு தலயாத்திரை உட்பட வேறு பல காரணங்ளுக்காக தினமும் 1500 க்கும் மேற்பட்ட மக்கள் செல்கின்றனர். பௌத்த யாத்திரிகர்களுக்கென சென்னையில் மகாபோதி சபையின் ஓர் கிளை உண்டு. அங்கே சிங்கள யாத்திரீகர்கள் வரவேற்கப்படுகின்றார்கள். பௌத்தசமயம் ஒருகாலத்தில் மிகவும் பிரபலம் அடைந்திருந்த தமிழ் நாட்டில், பல்வேறு பணிகளுக்கு இடமுண்டு. தமிழ் பௌத்த குருமார் பல ஆண்டுகளுக்கு முன்பு சமயப்பணிக்காக வந்து போயுள்ளனர். யார் எதை செய்யவில்லை என்று நான் குறை கூறவில்லை. ஆனால், சிறந்த ஒரு கத்தோhலிக்கராக இருந்தும் பாராளுமன்ற உறுப்பினராக செயற்படும் வைத்தியகலாநிதி ஜெயலத் ஜயவர்தனா அவர்கள் தமிழ் நாட்டில் பௌத்த சமயத்தை வளர்க்க அரும்பாடுபட்டுவருகின்றார். அவருக்கு நான் தலைவணங்குகின்றேன். மூன்று விகாரைகள் அமைப்பதற்கு உரிய இடத்தை அவர் பெற்றுள்ளார். தென்னிந்திய மாநிலமான ஆந்திராவில் மிக உயரமான பௌத்தர் சிலை உண்டு. பௌத்த சமயத்தை வளர்ப்பதாக கூறிக்கொள்ளும் ஒருவர் இலங்கை சிங்கள பெத்தர்களுக்கே உரியதென்றும் ஏனையோர் இந்திய சென்றுவிடவேண்டும் என்றும் கூறியதை கேட்டு அதிர்ச்சியடைந்தேன். நான் எவருக்கேனும். சரித்திரமோ, பூமிசாத்திரமோ போதித்து ஒரு சர்ச்சையை கிளப்ப விரும்பவில்லை. 20 மைல் நீந்தி பாக்கு தொடுவாயை கடப்பது ஒருவருக்கு பெரிய கஸ்டமான காரியமில்லை. அண்மையில் கூட இலங்கைக்கும் இந்தியாவிற்கும் இடையிலுள்ள கால்வாயை பலர் நீந்திக்கடந்துள்ளனர். கடந்த காலத்தில் இரண்டு மணி நேரத்தில் கட்டுமரத்தில் இப் பிரயாணத்தை செய்ய முடியும். அவ்வாறு சிலர் மீன் பிடிக்க வந்திருக்கலாம், அல்லது குற்றம் செய்துவிட்டு தப்பியோடி வந்திருக்கலாம், அல்லது காற்றின் வேகத்தில் தள்ளப்பட்டு வந்திருக்கலாம். இந்த கட்டத்தில் இத்தகைய விவாதங்கள் அவசியமா? தமிழர்கள் பேத்துக்கீசரால் புகையிலைச் செய்கைக்கென கேரளத்திலிருந்து கொண்டுவரப்பட்டவர்கள் என ஒருவர் கூறக் கேட்டேன். கேரளத்திலிருந்து யாழ்ப்பாணத்திற்கு புகையிலை நடவோ, புல் நடவோ ஒருவர் வருவதற்கு போத்துக்கீசர்கள் வழிகாட்டத் தேவையில்லை. இது ஒரு பொறுக்க முடியாத மனத்தை நோகடிக்கும் கூற்றாகும். தமது வசதிக்கேற்ப ஒவ்வொருவரும் சரித்திரத்தோடு விளையாடக் கூடாது.

இன்று எமக்கு வேண்டியதெல்லாம் விடுதலைப்புலிகளின் ஆதிக்கத்தின் கீழ் சொல்ல முடியாத துன்பங்களை நேரடியாக அனுபவிக்கின்ற ஒரு சாராரையும், மறைமுகமாக பாதிக்கப்பட்ட மறுசாராரையும், அவர்களின் பிடியிலிருந்து விடுவிப்பதே. எது எப்படி இருப்பினும் இருசாராருக்கும் ஏற்பட்ட மரணம், அழிவு, சொத்து .இழப்புக்கள் தாங்கமுடியாதவை. இரு சிங்கள போர் வீரர்கள் யாழ்ப்பாணப் பொது நூலகத்தை தீவைத்து கொழுத்தினர். ஆனால், படித்த தமிழர்களுக்கு சொந்தமான பல்லாயிரக்கணக்கான சிறு நுலகங்களை அழித்தவர்கள் யார்? மற்றவர்கள் தமிழர்களை இன அழிப்பு செய்கிறார்களென விடுதலைப் புலிகள் குற்றம் சாட்டுகின்றனர். ஆனால் விடுதலைப் புலிகளால் நேரடியாக கொலை செய்யப்பட்ட தமிழர்களின் எண்ணிக்கை அரச படைகளால் செய்யப்பட்ட கொலைகளை விட பலமடங்கு அதிகம். போரில் சம்பந்தப்பட்டவர்கள் கணக்கெடுக்கப்படவில்லை. அதே போல் விடுதலைப்புலிகளால் கொல்லப்பட்ட சிங்களவர்களின் எண்ணிக்கை, போரில் சம்பந்தப்பட்டவர்கள் புற நீங்கலாக, மிகப்பெரிய அளவாகும். விடுதலைப் புலிகளால் சிங்கள மக்களுக்கு செய்யப்பட்ட கொரூர செயல்களுக்கு சாதாரணமான தமிழ் மக்கள் மீது குற்றம் காண முடியாது. அச்செயல்கள் மூளைச்சலவை செய்யப்பட்ட மிருகத்தனமான பயிற்சி அளிக்கப்பட்டவர்களின் செயல் என்பதை அவர்கள் நன்கு அறிவர். இக்கூற்றை யாரும் நிராகரிக்க முடியாது.

பிறர் புக முடியாத புலிகளின் கட்டுப்பாட்டுப் பிரதேசத்தில் நடைபெறும் கொரூரமான செயற்பாடுகள் பற்றி நான் பல தடவை முறைப்பட்டுள்ளேன். பலாத்காரமாக தடுத்து வைக்கப்பட்டு போர் பயிற்சி பெற்றுவரும் துர்ப்பாக்கியவான்களாகிய இவ்விளைஞர்களை விடுதலைப்புலிகளின் கட்டுப்பாட்டு பிரதேசத்திற்குள் புகுந்து ஐக்கியநாடுகள் ஸ்தாபனம் விடுவிக்க முடியாதா? மனித உரிமை மீறல்கள் அரச கட்டுப்பாட்டுப் பிரதேசத்தில் மட்டுந்தான் கண்காணிக்கப்படுகின்றதா? பெருமளவில் இடம்பெறும் புலிகளின் கட்டுப்பாட்டுப் பிரதேசத்தில் கண்காணிக்கப்படுவதில்லையா?

பிரபாகரன் எவ்வாறு தமிழ் மக்களை பலவழிகளிலும் பாதிப்படையச் செய்து ஓட்டாண்டிகளாக்கியுள்ளார் என்பதை விபரமாக அவருக்கு எழுதிய கடிதத்தில் குறிப்பிட்டுள்ளேன். தமிழ் மக்களுடைய இக்கட்டான நிலமையை அறிந்து, சிங்கள சகோதரர்கள் அவர்கள் மீது அனுதாபப்பட்டு அவர்களுடைய துன்பத்தை தீர்க்க, சர்வதேச சமூகம் ஏற்கக்கூடிய ஒரு தீர்வை தர முன்வராவிட்டால் அவர்கள் விடுதலைப் புலிகளோடு சேர்ந்து தமிழர்களை முற்றாக அழித்து ஒரு வித கஷ்டமுமின்றி இனப்பிரச்சினைக்கு தீர்வு காணலாம். இதைத்தான் சிலர் விரும்புகின்றார்கள் போலும்.

எனது இந்திய முறையிலான தீர்வு ஆலோசனையை பல கட்டுரைகளிலும் ஆசிரிய தலையங்கங்களிலும் குறிப்பிடப்பட்டிருந்ததை நான் அவதானித்துள்ளேன். இந்த நிலைப்பாட்டை பல தடவை நான் வெளிப்படுத்தியுள்ளேன். பல்வேறு சட்ட நுணுக்கங்களை நன்கறிவேன். இது சம்பந்தமாக மாட்சிமை தங்கிய ஜனாதிபதி மஹிந்த ராஜபக்ஸ அவர்களுடன் கலந்துரையாடிய போது, இரு தீர்வுத்திட்டங்களை முன்வைத்து அதில் ஒன்று இந்திய முறையிலானதாகவும் மற்றொன்று இந்திய முறையிலும் பார்க்க கூடிய அதிகாரங்கள் கொண்டதாகவும். முன்வைக்கப்பட்டால் இந்திய முறையிலான தீர்வையே நான் ஏற்றுக்கொள்வேன் என்று கூறியிருந்தேன். அதற்குரிய காரணம் மக்களை இலகுவாக ஏற்றுக்கொள்ள வைக்க முடீயும் என்பதோடு அத்தகைய தீர்வு எமது தேவைகளுக்கு ஏற்றதாக அமையும். மேலும், சில விடுதலைப்புலிகள் சார்பான தலைவர்களின் கூற்றுக்களால் தமிழ் நாட்டில் குழப்பமடைந்திருக்கும் 600 இலட்சம் தமிழ் மக்களை ஏற்கவைக்கக் கூடியதிட்டமாகவும் அமையும். பிரித்தானிய வெஸ்ட் மினிஸ்டர் அரசியல் சாசனத்தின் சாயல் இந்திய அரசியல் சாசனத்திலும் உண்டு. 25 ஆண்டு காலமாக இலங்கையில் அமுலில் இருந்த சோல்பரி அரசியல் யாப்பிலும் இருந்தது. இன்று அனேக அரசியல் யாப்புக்களில் பிரித்தானிய அரசியல் சாசனத்தின் சாயல் தென்படுகின்றது. ஆகவே இந்திய முறையிலான யாப்பை அமைப்பது தப்பாகாது.
அண்மையில் விடுதலைப்புலிகள் ஈடுபட்டிருந்த சில சம்பவங்களிலிருந்து இந்தியாதான் இலங்கையை காப்பாற்றியுள்ளது. இந்திய கடற்படையினர் விரைவாக எடுத்த நடவடிக்கையும், தமிழ் நாட்டு பெலிஸாரின் துரிதநடவடிக்கையும் இலங்கையை பெரும் ஆபத்திலிருந்து காப்பாற்றியது. நம் நாட்டு அரசியல் வாதிகள் இந்தியா பற்றிய விமர்சனங்களில் மிகக் கவனமாக செயற்பட வேண்டும். வெளிநாடுகளில் அரசுக்கு எதிராக செய்யப்படும் பிரச்சாரத்திற்கு இலங்கை அரசின் பிரச்சாரம் ஈடுகொடுக்கவில்லை. பிரித்தானிய பாராளுமன்ற உறுப்பினர்கள் விடுதலைப் புலிகளின் பிரச்சாரத்தில் நம்பிக்கை வைத்தால் நாம் அவர்கள் மீது குறை கூற முடியாது. விடுதலைப்புலிகளின் கட்டுப்பாட்டு பிரதேசங்கள் உட்பட வடகிழக்கிற்கு பிரித்தானிய, இந்திய பாராளுமன்ற குழுக்கள் பார்வையிட அழைப்பதற்கு அரசாங்கம் எடுத்த நடவடிக்கை என்ன?

விடுதலைப் புலிகளின் இரும்புத் திரைக்குப் பின்னால் நடைபெறும் சம்பவங்களை அம்பலப்படுத்த அரசு இதுவரை எடுத்த நடவடிக்கை என்ன? விடுதலைப் புலிகளின் தடுப்பு முகாம்களிலும், இருட்டறைகளிலும் சித்திரவதை செய்யப்படும் மக்களின் எண்ணிக்கை என்ன? ஆள்கடத்தல், சிறுவர்களை பலாத்காரமாக படையில் இணைத்தல் போன்ற விடுதலைப்புலிகளின் பிரதேசத்தில் இடம்பெறும் சம்பவங்கள் குறித்த விபரம் சர்வதேச சமூகத்தினரிடம் உண்டா? அவர்களுடைய பிரதேசத்தில் பிள்ளைகள் பகல் வேளைகளில் காடுகளில் வசிப்பதையும் இரவு வீடு திரும்பும் போது விடுதலைப் புலிகளால் பிடித்துச் செல்லப்படுவதை சர்வதேச சமூகம் அறியுமா? புலிகளால் பிடிக்கப்படும் பிள்ளைகளின் பெற்றோர் தமது ஆட்சேபனையை தெரிவிக்கும் வேளை கடுமையாகத் தாக்கப்படுவதும். தம் முயற்சியில் தோல்விகண்ட பெற்றோர் சிலர் தற்கொலை செய்த சம்பவங்களையும் சர்வதேச சமூகம் அறியுமா?

வேறு யாரும் புக முடியாத விடுதலைப் பலிகளின் கட்டுப்பாட்டுப் பிரதேசத்தில் ஆயுதப்படைக்குச் சேர்க்கப்பட்ட பிள்ளைகளின் எண்ணிக்கையை யாராவது அறிவார்களா? அரச படைகள் மனித உரிமை மீறலில் ஈடுபட்டிருப்பின் அவர்களின் பெயரை காப்பாற்ற வேண்டிய பொறுப்பு அவர்களுடையதே. ஆனால், பல ஆண்டு காலமாக விடுதலைப்புலிகளின் கட்டுப்பாட்டுப் பிரதேசத்தில் ஏற்படும் பல மனித உரிமை மீறல்களுக்கு யார் பொறுப்பு? இது பற்றி சர்வதேச அரசசார்பற்ற நிறுவனங்களோ உள்ளுர் அரசசார்பற்ற நிறுவனங்களோ பேசுவது கிடையாது.

சமஸ்டி அடிப்படையிலான ஒரு தீர்வை முன்வைப்பதோ அல்லது என்னால் ஆலோசனை வழங்கப்பட்ட இந்திய முறையிலான தீர்வை முன்வைப்பதோ அரசுக்குள்ள ஒரேயொரு வழி. விடுதலைப்புலிகளை ஓரங்கட்டக் கூடிய மீண்டும் எதிர் காலத்தில் புதிய போராட்டத்தை ஆரம்பிக்க வேண்டிய அவசியமற்ற ஒரு நிரந்தரத் தீர்வாகவே அரசு முன்வைக்கும் தீர்வு அமைய வேண்டும். ஒஸ்லோ உடன்பாட்டின் படி சமஸ்டி அடிப்படையிலான தீர்வையே அரசு முன்வைக்க கடமைப்பட்டுள்ளது. இந்திய முறையிலான தீர்வைத்தவிர வேறு எந்த முறையிலான தீர்வை முன்வைத்தாலும் அது சர்வதேச சமூகத்திற்கு திருப்தியளிக்காது. தனிநாட்டு கோரிக்கையை கைவிட்டு ஒரு நியாயமான தீர்வை விடுதலைப்புலிகளை ஏற்க வைப்பதற்கு சர்வதேசத்தின் ஒத்துழைப்பு எமக்கு தேவைப்படும்.

இந்தநாடு பிளவுபடக் கூடாதென்பதே மக்களின் பொதுவான அபிப்பிராயமாகும். அந்த நிபந்தனைக்கு அமைய இன மத வேறுபாடின்றி ஒன்றுபட்ட இலங்கைக்குள் சம உரிமையுடன் எல்லாரும் வாழவேண்டும் என்பதே அனைவரின் ஒன்றுபட்ட கருத்துமாகும்.

எவரேனும் எத்தகைய பாகுபாட்டை திணிக்க முயற்சித்தாலும் அம்முயற்சி என்றும் சமாதானத்தை கொண்டுவர உதவாது.

அன்புடன்
வீ. ஆனந்தசங்கரி

தலைவர் - தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணி

THE ROLE OF THE PATRIOTIC CITIZENS IN PROMOTING PEACE

25-06-2007
My beloved peace loving and Patriotic Citizens of Sri Lanka.

THE ROLE OF THE PATRIOTIC CITIZENS IN PROMOTING PEACE

I hope that I do not need any introduction to you all. I am in Politics for over 50 years and I am 74 years now. I am very much devoted to my country and its people and striving hard to bring back peace to Sri Lanka. I am also the winner of the 2006 UNESCO’s MADANJEET SINGH Prize for the promotion of tolerance and non-violence. During the last four years I had been bringing to the notice of the people of Sri Lanka the best way to bring back peace to our country. In the process I had written to various organisations, Heads of States, Heads of the Diplomatic Missions in Sri Lanka, H.E. The President of Sri Lanka, Religious Dignitaries of all faiths and many other V.I.Ps in Sri Lanka and abroad. I have had lengthy and useful discussions with Leaders of various Political Parties as well, with a view to arrive at a reasonable solution for the ethnic problem acceptable to all. Being not fully successful in my Mission I thought of drawing in a wider section of the population to study, understand and to endorse or to support a reasonable solution, without taking this opportunity to make political gains.

Sri Lanka known as Ceylon in the good old days was such a beautiful country in which we Sri Lankans, the Sinhalese, the Tamils, the Muslims, the Malays, the Burghers and many others belonging to various ethnic groups lived in peace and harmony with mutual love, respect and understanding for each other and with malice towards none. The present day generation witnessing or hearing of the atrocious activities going on will hardly believe what I now say. We were infact proud of our nation. There was no enmity among us and we did not envy each other. Observing the new trend that is developing in the country, promoting discord and hatred among various communities, I felt it as my moral duty to tell the present generation as to how we lived in the past and what we should do to regain our lost glory.

In the very same country where we all lived peacefully, death and destruction is the order of the day now. Hardly one day passes without some innocent people also getting killed, discovery of headless and bullet ridden bodies on the road side and in marshy lands, sometimes in a highly decomposed state are very common. The casualties at times exceed one hundred in one instance alone. They include men, women and little kids including babies. The people are living in constant fear and tension. People want peace and only peace first, at any cost. If remedial measures had been allowed to take place for certain acts, over one hundred thousand lives and several billions of rupees worth of property could have been saved, during the last 50 years. It is the arrogance shown by certain political leaders that had resulted in so much of loss to our country. Should we not put a stop to the killings?. The young generation should find the answer.

Some of us are quite safe in our homes with the security provided. But the ordinary man has no security at all. It is he who dies on the road. It is he who should look after his wife and children. It is about him we should also bother.

We have in our midst the LTTE leader who will not hesitate to sacrifice one thousand lives merely to glorify himself. Two letters, one addressed to Mr.V.Prabaharan and the other one is this letter addressed to my countryman, both appear together for all to read and to arrive at their own conclusions. If we want peace my letters give the solution.

The letter addressed to Mr.Prabaharan deals with the manner in which he ruined the Tamil community and brought misery to everyone of us. It also deals with how he gradually brought the entire Tamil community under his subjugation. Any right thinking non-Tamil reading the letter will only have tears for the suffering Tamil Community and will want to liberate them and live with them equally and peacefully. Are we as children of mother Lanka, prepared for it?.

This letter addressed to the Patriotic citizens deals with the ethnic problem, how and when it originated and how the issue dragged on without a solution for over 50 years. Any right-thinking person will feel for the wrongs that had been done to the Tamil speaking people and will want to find a reasonable solution without any further delay.

The Mahanayakes of the four chapters Most. Ven.Udugama Sri.Rathanapala Mahanayake of Asgiriya Chapter, Most Ven.Thibbatuwawe Sri.Siddhartha Mahanayake of Malwatte Chapter, Most. Ven.Veveldeniya Medhlankara Mahanayake of Ramagnna Chapter and Most Ven.Davuldena Gnanissara Mahanayake of Amarapura Chapter had in their joint statement said “President Mahinda Rajapakse and his Government is doing its utmost to solve the National crisis to bring peace where all communities and religious groups could co-exist harmoniously and this attempt should be wrested in order to open the doors for the development and good governance of the Country”. They also said, “Some parties are attempting to capitalize on this opportunity to gain political mileage and this cannot be accepted by right thinking people. Therefore we request the Nation to forget their narrow differences and petty gains and to give their unstinted support to the Government to solve our national problem”.

The joint statement of the Mahanayakas gives a lot of encouragement. I am sure that all of you will give serious consideration for the plight of the widows, orphans and the disabled created by the war. You will also have sympathy for those thousands who had lost their limbs and eye-sights, for the death of over 70,000 people belonging to various communities and for the destruction of their property, caused by those unscrupulous elements. I hope all the people will throw their full weight and find a lasting solution acceptable to the minorities without leaving it for the future generation to take the struggle forward, if a final solution is not found now.

I am one who had lived among the Sinhalese, Tamils and Muslims, for a long time. I had studied with Sinhalese, Tamil and Muslim students. Apart from being taught by Sinhalese, Tamil and Muslim, Teachers, I had also taught students of all these three communities. Hence I say with confidence that we can live together peacefully without any difficulty.

I plead that everyone should read both the letters to know the real truth. Extreme caution had been taken to draft these two letters, limiting to facts that I am personally aware of and without any exaggeration.

The age old ethnic problem of Sri Lanka is now half a century old. Whether we are trying to solve it or making it more and more difficult to solve, is the question now widely asked by many, including the International Community. Today in our midst we have many capable people who have very wide knowledge of various modern constitutions and are capable of drafting one to suit our local conditions. Many academics and analysts are also available to help to draft one. To what extent they can help us is in great doubt. One such proposal already drafted, by the experts committee, comprised of Legal Luminaries and experienced Constitutional Lawyers was very much acceptable to the minority communities and the International Community. It came almost near to meeting the aspirations of minority communities, but have been rejected by unexpected quarters for reasons best known to all. The entire scenario would have completely changed, if we were asked to accept that proposal but it will not do any help if such a proposal is going to be meddled with by others. As we accept a court verdict we must also learn to accept proposals of men of high integrity and dignity reposing confidence in them. For them country’s interest is foremost in their minds. Didn’t we accept the Soulbury Constitution?. Unfortunately we are not allowed even to consider the Report of the Experts Committee. Why was that Committee constituted?. I am at a loss to understand as to why it was formed, if we are not going to accept their report or even consider it.

Another missed opportunity was the rejection of the 1995 Proposal of President Chandrika Bandaranayake Kumaratunge, acclaimed as the best solution ever offered and very well received by many. If those proposals had been accepted and implemented, apart from avoiding the destruction of innumerable valuable properties, unimaginable sum of money spent on the war during the past 10 to 12 years and thousands of lives lost in the battle front could have been saved. Thousands of today’s widows would be living happily today with their husbands, children and grand-children. Who will take the responsibility for the loss of life and property during this period.

Hence what is needed today is for a team of experts to go back to the origin of the problem and move forward making provisions to meet the aspirations of the minorities as at that time. Fifty years have passed, since the problem started and the grievances that existed at that time have neither been redressed nor any remedial measures taken to meet the aspirations of the minorities. Most of them who now deal with the problem are those who are not fully aware of the problem as it existed then. They are only trying to show to the world their own capacities with all types of proposals, fully deviating from the original issue.

The country is not looking for experts merely to draft a new constitution but is only looking for specialists to cure a deadly decease, fifty years old and in a very advanced stage, along with the new problems. There is no justification for the inordinate delay in finding a solution because some remedial measures had been taken after the Sinhala Only Act was passed in 1956. The Bandaranayake – Chelvanayagam Pact signed on 26th July, 1957 envisaged a solution to the Ethnic Problem but unfortunately it got abrogated unjustifiably, merely to satisfy a group of people. The problem remained unresolved not only for the next eight years, with the signing of the Dudley – Chelvanayagam Pact but continued for many more years thereafter, since the UNP failed to implement it even after getting the Federal Party’s assistance to rule the country for four years. The UNP refused to implement it and got the pact abrogated in 1969. The provisions in the B-C Pact and the D-C Pact being so relevant and important, few extracts are reproduced from those pacts below for the benefit of those who are confusing the issue with new proposals. What is needed is a solution for the problem as it existed in 1957. The younger generation should know how the two major parties let down the Tamil speaking people and brought dishonour to the Nation, which has now resulted in the loss of over 70,000 lives and destruction to property worth several billions.

We all must work together to regain the lost prestige which had become worse with tremendous false planed propaganda by the LTTE all over the world. The influence they used on some British Members of Parliament bear testimony to my charge.

BANDARANAYAKE - CHELVANAYAGAM AGREEMENT OF 26TH JULY, 1957.

Part A – Paragraph 10

“ After discussion, it was agreed that the proposed legislation should contain recognition of Tamil as the Language of a National Minority of Ceylon, and that the four points mentioned by the Prime Minister, should include provision that, without infringing on the position of the Official Language as such, the language of Administration of the Northern and Eastern Provinces be Tamil, and that any necessary provision be made for the non-Tamil speaking minorities in the Northern and Eastern Provinces”.

PART - B

1) Regional areas to be defined to the Bill itself by embodying them, in a schedule thereto.

2) That the Northern Province is to form one regional area whilst the Eastern Province is to be divided into two or more regional areas.

3) Provision is to be made in the Bill to enable two or more regions to amalgamate even beyond provincial limit; and for one region to divide itself subject to ratification by Parliament. Further Provision is to be made in the Bill for two or more regions to collaborate for specific purposes of common interests.

DUDLEY - CHELVANAYAGAM AGREEMENT OF 24TH MARCH, 1965.

1 Action will be taken early under the Tamil Language Special Provisions Act to make provision of the Tamil Language of Administration and of record in the Northern and Eastern Provinces. Mr. Senanayake also explained that it was the policy of his Party that a Tamil-speaking person should be entitled to transact business in Tamil throughout the Island.

2 Mr.Senanayake stated that it was the policy of his Party to amend the Language of the Courts Act to provide for legal proceedings in the Northern and Eastern Provinces to be conducted and recorded in Tamil.

3 Action will be take to establish District Councils in Ceylon, vested with powers over subjects to be mutually agreed upon between Two Leaders. It was agreed, however, that the Government should have power under the Law to give directions to such Councils in the National Interest.

Even now I maintain that I view all National Issues of the country as one of the patriotic citizens. I always take pride in saying that I am a Sri Lankan. Those who believe in re-birth will accept that a man’s birth in a community is only an accident. Recently a School Boy born to Sinhalese parents suddenly started talking in Tamil and claimed that he was a Tamil in his previous birth.

The purpose of quoting some relevant portions from the B-C and D-C Pact in this letter is to tell the country that devolution, unit of devolution, amalgamation of regions are nothing new. They are 40 to 50 year old proposals of very prominent Leaders like the Late Hon. S.W.R.D. Bandaranyake and Late Hon. Dudley Senanayake both of whom were very responsible Prime Ministers of Sri Lanka. The Provincial Councils issue and the merger issue too are also 40 to 50 years old although the 13th amendment came only on the 14th of November, 1987. The Late Hon. S.W.R.D. Bandaranyake’s proposals made provision for the amalgamation of regions beyond the Provincial Units and also provided for the division of the Eastern province into two or more units. Ironically Late Hon. Bandaranayake who was the founder President of the Sri Lanka Freedom Party was the first person to pronounce Federalism as the best solution for Sri Lanka. He said that even before we gained Independence. Some of these proposals may appear to be new to some but not for all. Let those who are aware of these matters not confuse the issues. That is the greatest respect we Sri Lankans can pay for a great Leader like Hon. S.W.R.D. Bandaranyake.

One should not fail to realize that the Tamil speaking minorities were let down by the successive Governments by their failure to implement both the B-C Pact and the D-C Pact signed by both Prime Ministers. The two Pacts they had signed were with no less a persons than the Late Hon. S.J.V.Chelvanayagam. I am sure if these gentlemen had lived longer they would have honoured their respective commitments and saved the lives of several thousands.

The People’s Alliance that came to power in 1970 with 2/3rd majority drafted and adopted a New Republication Constitution in 1972 which made things worse as far as the minorities are concerned. The safeguards the minorities had in the out-going Soulbury Constitution such as the Second Chamber, appeals to the Privy Council and provision like Sec. 29 did not find any place in the new one. In my view, this is the only occasion any interference by the British Government could have been, to some extent, justifiable, because they had a moral right to safeguard the rights of the minorities that had been tampered with, within 10 years of the adoption of the Soulbury Constitution. They could have atleast brought to the notice of the Sri Lankan Government, that the British Authorities might have considered giving a Federal Constitution to Sri Lanka if such a demand ever came from the Tamil speaking people. The Sinhalese people should have appreciated the fact that the Tamil speaking people wanted to live with the Sinhalese in a United Sri Lanka and did not support separation or even balanced representation as proposed by the Late Hon. G.G.Ponnambalam, Q.C which was misunderstood as if Mr.G.G. was demanding 50% representation for the Tamil speaking people. If the Governments in the past had been a little thoughtful the country would not have come to this state to-day and Mr. Prabaharan and the LTTE would have been non-entities.

The 1977 Elections brought Hon. J.R.Jeyawardene to power with 4/5th majority in Parliament and with a mandate to solve the ethnic problem. He even had the resignation letters of all his Members of Parliament with him. Yet he could offer only District Development Councils as a solution and even refused to drop the word “Development” and to call it District Council. The efforts of the Late Hon. J.R.Jeyawardene also failed because he was not very serious about finding a lasting solution, which now stands proved by the order of the Supreme Court. He made things worse by taking over the Leadership of the Tamils from the moderates and handed it over to the Tamil Armed Groups, by the sixth amendment to the Constitution of Sri Lanka. Strangely enough at retirement he declared that Federal Solution would be the best for Sri Lanka.

Failure of the Successive Governments to offer a satisfactory solution to the ethnic problem left the Tamils and the Muslims at the mercy of the L.T.T.E. leaders like Mr.V.Prabaharan who had taken advantage of the situation for himself and for his cadre. With threats, intimidations and firepower he had, he brought the Tamils gradually under his subjugation and now they live under him without any Fundamental or Democratic Rights and with their Human Rights seriously eroded. As far as the Tamil speaking minorities are concerned it is a question of “from the frying pan to the fire”.

I am today releasing to the press a copy of the letter I sent to Mr.V.Prabaharan on 22nd June, 2007. This letter had become a lengthy one because I had to deal with a number of matters that I had not dealt with in detail in any of my previous letters to him. The purpose is to make him open his eyes and look back at his achievements from the time he assassinated the Ex-Mayor and M.P for Jaffna the late Hon. Mr.Alfred Duraiappah. I have given him a long list of his activities that had brought utter ruin to the Tamil people and to the Nation at large. If he has tears let him shed them now. I want him to repent for all what he had been doing and to turn over to a new leaf, giving up all his atrocious activities. I am advising him to give up his demand for a separate state and to accept a reasonable Federal solution within a United Sri Lanka. I will not dare to ask him to accept a solution within a Unitary set up since I am of the opinion that a solution that could not be found for over fifty years under a Unitary System cannot be found now after the problem had became more and more complicated. This is one of the reasons as to why I had been campaigning for the Indian Model which is silent in the matters of “Unitary” and “Federal” Systems. Further more some of our people are very allergic to the terms “Unitary and Federal” The Indians take pride in saying that their constitution is based on the principles of “unity in diversity”. During the last two to three years I have met a number of our people Sinhalese, Tamils and Muslims, both here and abroad and convinced them that the Indian Model will ideally suit our country. I had pointed out that India the largest Democracy in the world and having a predominant Hindu population has a well respected and loved Muslim dignitary as its Head of the State. I am sure it will not happen here but we must make it happen one day in the future in Sri Lanka also. We should not forget that India occasionally has problems with neighbouring Muslim Countries and from Muslims within, as in Kashmeer. Yet the President is a Muslim. The Sikhs form only two percent of the Indian population and a much respected Sikh Dr. Manmohan Singh is the Prime Minister of India. The Ex-P.M. of India Smt. Indira Gandhi’s foreign Daughter-in-Law is the Chairperson of the ruling Alliance. Could it be possible in our country as it is today especially when one section wanting the non-Sinhala Buddhist to leave the country. We have many things to learn from India.

There are some more very convincing points in support of my view but to avert embarrassment to any body I refrain from doing so. I further referred to the Languages, Religions and Cultures of Sri Lankans. They all came from India for both the Sinhalese and the Tamils and also to some extent for the Muslims. No one disputed the fact that all our ancestors had been from India. Above all there is an overall guarantee that India will never support separation and this position had been made very clear off and on by every party that came to power in India and by every Prime Minister on assumption of office. I have also said that agitation for separation first started in India over 50 years back and ended up even before Pandit Nehruji’s demise.

Today no one talks about it. They don’t want separation in any form. The students all over India voluntarily study the official Language. The various states have their own Language for administrative purposes with link Languages. The moment the National Anthem is heard playing everybody joins. They respect their National Flag as a sacred object. I saw a documentary film, once in the Indian T.V. A beggar woman characterized, I believe, by the famous I.P.S. officer Ms. Kiran Bedi picking up a torn Indian National Flag in a dust bin on the road-side. With tears in her eyes, she tears off a piece of her own ragged saree and patches up the torn portion. It was a half an hour documentary and opinions obtained from a variety of people came mixed with tears in the eyes of everybody. I do not think that we Sri Lankans give so much of respect for our National Flag except at functions. If I have hurt anyone, I beg their pardon. We must have a contended society to be in a mood even to respect the national anthem and the National Flag, which cannot be done under compulsion.

Why is India like that and we are like this?. My frank opinion is that in-spite of all the problems India has including poverty, discrimination, landlessness, homelessness etc India’s various groups lead a contended life among themselves as citizens of United India, while fighting within their respective groups for other issues.

Until we Sri Lankans cure the 50 years old cancer that is in an advanced stage we will not have a contended society for the people to live happily. Strangely enough ours is the only country in the world where people invoke the blessings of the Gods to harm people and not to relieve people of their problems. The famous March to the Dalda Maligawa in Kandy protesting against the implementation of the B-C Pact in 1957 is a good example.

If the B-C Pact had been implemented in 1957 over hundred thousand lives and very many billions worth of property, both private and public, could have been saved. The 1983 riots known as “Black July” that brought utter disgrace to the country and caused the death of thousands and loss of property could have been avoided. The present war that caused the death of over 70000 people also could have been avoided. There won’t be so much of widows and orphans in our country. Who should take the responsibility for all these losses?. It is a pity that our country has so much of selfish politicians who should be held responsible for these unfortunate deaths and loss of property and for such occurrences in the future too.

I am a small sprat in Politics. If only I had cast a favorable eye towards Mr.Prabaharan, I would have been the Parliamentary Group Leader of the 22 fraudulently elected Members of Parliament of the T.N.A and would have enjoyed all benefits of a Parliamentarian. I forgo everything without any regrets-only because, I love my country and its people. One who can’t do this have no honest place in politics. Such people must honourably quit politics.

I have seen references made to me in a number of articles appearing with varieties of proposals every week. I have studied politics. I am a Lawyer and I had done Constitutional law. I know which is good and which is bad for the country. The Modern world has very many up to date constitutions, very much suitable to us. The most recent one is that of South Africa. The Swiss and the Canadian ones are very good. Many others have very good features. The District level devolution is good and also the Panchayath System in the Gandhian style which I like most. But what we want to-day is a cure for our disease. All good features in other constitutions can be adopted if and when necessary.

India is our immediate neighbour separated by the Palk Strait of 20 miles with 60 million Tamils living across. Every day 1000 – 1500 people travel to Tamil Naad and from there to various destination on various business including pilgrimage. There is a branch of the Mahabodi Society in Chennai for the benefit of the Buddhist pilgrims. The Sinhalese brothers are well received there. There are a lot of things to do in Tamil Naad where once Buddhism flourished. From time immemorial Tamil Buddhist Monks had come to Sri Lanka for Missionary work. I am not blaming anybody for any lapses but I take my hats off to Dr.Jeyalath Jeyawardena.M.P, a strong Catholic doing his best to propagate Buddhism in Tamil Naad. He has obtained the lands for establishing three Viharas. The tallest Budha Statue is installed in Andra, another South Indian State. I was shocked to see a propagator of Buddhism claiming Sri Lanka as belonging to the Sinhala Buddhist and that others must get back to India. I don’t want to get involved in a controversy by trying to teach history or geography to any one. But I should atleast say that 20 miles of a strait is nothing for a person to swim across. Many had done it even in recent times both to India and from India. In the good old days a Catamaran would have brought one in a couple of hours to Sri Lanka. They would have come for fishing or even to escape arrest or for fear of life or could have got drifted due to heavy blowing and settled here. Are these arguments relevant at this juncture?. I heard somebody claiming that the Portuguese brought the Tamils from Kerala to Jaffna to plant tobacco. I don’t think one need to come all the way from Portugal to show a Keralite the way to Jaffna and to plant tobacco or even grass. I think this is too much of an insult for anyone to bear. Let no one meddle with history to suit themselves.

What we need today is first to liberate our-selves from the Tigers under whom one group suffers untold hardships directly and the other group suffers indirectly in many ways. How ever the losses on both side are unbearable and involves death, disaster and destruction of properties. A couple of Sinhalese soldiers burnt the Jaffna Public Library but who burnt the thousands of mini-libraries every educated Tamil had in his possession?. The LTTE accuses the others involving in the genocide of the Tamils. But the number of Tamils killed by the LTTE directly is many times more than those Tamils killed by the Forces, without taking the combatants into account. Likewise the number of Sinhalese killed by the LTTE is innumerable without taking the combatants into account. The Sinhalese people cannot have any grievance against the ordinary Tamil people for these atrocities perpetrated on them. They know fully well that it is the work of the brain-washed LTTE cadre who under-go brutal training from the LTTE before inducted into their cadre. I hope no one will dare to challenge this statement

I had been repeatedly complaining about the atrocious activities of the LTTE in areas under their control to which no one has access. Can’t the U.N. enter the LTTE controlled areas to liberate the unfortunate young ones who are detained by force and given training as combatants. Do Human Rights violations apply only to the Government controlled areas and not to areas under the control of the LTTE where it takes place in abundance and without being checked by anybody.

I have given in detail in my letter to Mr.Prabaharan how he had ruined our people in all respects and how he had reduced them to the level of beggars. If the Sinhalese brothers are not going to view the condition of the Tamils living under the subjugation of the LTTE, with the sympathy they deserve and find a remedy for their sufferings, with a solution acceptable to the International Community, they can very well join hands with the LTTE and destroy the Tamils totally and find the Ethnic Problem solved without any difficulty. This is perhaps what some people want to happen.

I have read with interest numerous references made to me in various articles and editorial comments relating to my suggestion of the Indian Model as an ideal solution. I have already made my position clear on a number of occasions. I very well understand various aspects of the Law. I wish to quote what I told His Excellency Mr. Mahinda Rajapaksa one day when I discussed this matter with him. I told him that if two packages are offered, one on the Indian Model and another with more powers than the Indian Model, I will still prefer the Indian Model for the simple reason that the Indian Model could be easily sold to our people. It will meet our requirements. It will silence 60 Million Tamils across the Palk Strait whose thinking is disturbed by a small group of LTTE activists. There is nothing wrong in adopting the Indian Model which itself has some features of the Westminster System like the Soulbury Constitution that we had for about 25 years. Most Constitutions today embody some features of the Westminster system

A number of recent events in which the LTTE is involved clearly show that it is only India that had saved us up to now. The swiftness with which the Indian Navy acted and the alertness of the Tamil Naad Police saved us from great disaster. It is advisable for some of our local politicians to observe extreme caution in making their comments. The propaganda of the Sri Lankan Government abroad is no match to that of the L.T.T.E’s. If some British Parliamentarians are misled by the L.T.T.E. propaganda, we cannot blame them. What action had we taken so far to invite a group of Parliamentarians from Britain and India to visit the North and East including the areas under the control of the LTTE?. What action have we taken so far to expose the L.T.T.E’s activities in the areas behind their Iron Curtain?. How many people are detained by the L.T.T.E. and tortured in their detention camps and darkroom chambers?. What record the International Community has about the abductions and conscriptions in areas under the control of the L.T.T.E?. Is the International Community aware that children in L.T.T.E. held areas are living in the jungles during the daytime, only to escape getting caught by the L.T.T.E and when they return home in the night they are caught?. Is the International Community aware that parents who protest against the conscription of children are mercilessly assaulted and some had even committed suicide as a protest when the children are taken away by the LTTE for training by force?. Has any one any record of the children recruited inside the L.T.T.E. held areas to which no one has access?. If the Government Forces violate Human Rights it is the business of that party to clear its name. But who is accountable for the numerous Human Rights violations in the L.T.T.E. held areas that are going on indefinitely for several years without even being mentioned by any International Organisation or by any local NGOs?.

The only option the country now has is to find a solution based on a Federal Structure or to adopt the Indian Model as suggested by me. Whatever solution found should be a permanent and a lasting-one that could side-line the LTTE and will not give room for further agitation in the future. The Government, itself is committed to a Federal Solution under the Oslo Agreement and any deviation other than the Indian Model will not appease the International Community whose assistance will be required to compel the LTTE to accept a reasonable solution as an alternative to their demand for separation.

The general opinion of the people is that the country should not divide itself and subject to this condition the consensus is that all citizens irrespective of their race or creed should enjoy equal rights in a United Sri Lanka and any effort by any group to impose discrimination in any form will never help to bring peace to the country.

With regards,

V.Anandasangaree,

President – TULF.